กว่าจะรู้สึก

Travel like the wind :สุชาติ ชูลี


มีสถานที่มากมายพร้อมจะรอรับผู้มาเยือน
บางหนแห่งก็สร้างความเพลิดเพลินความสุขสมหวัง
ในขณะที่พื้นที่บางแห่งทำให้รู้สึกหม่นเศร้า และคิดถึง
ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่มองไปทางใด
ก็อดใจไม่ได้กับอารมณ์หวั่นไหว
แม้ที่นั่นจะไม่มีใครรู้จักมักคุ้น
หากการเฝ้าดูหมู่นกที่บินถลารอเวลาเผลอเหยื่อ
บางขณะอยู่กันเป็นฝูงแต่มีนกบางตัวที่อยากโดดเดี่ยว

คนบางคนก็คงไม่ต่างกัน
ที่ต้องผจญอยู่กับการแข่งขัน แย่งชิง
หากที่ใดที่หนึ่งซึ่งพอจะใช้เวลาไปกับการทบทวน
มองดูสิ่งต่าง ๆ รายรอบ หลากวิถีดิ้นรนต่อสู้
ทั้งผู้คน สรรพสัตว์ บนฟากฟ้า ในน้ำ

มีสถานที่มากมายพร้อมจะรอรับผู้มาเยือน
แต่ที่ ที่ทำให้เรารู้สึกได้ถึงความสงบ
เสมือนสนทนากับตัวเองและใครคนหนึ่ง
ที่ไกลห่างไป ผ่านความคิดถึง ระลึกภาพจำอันงดงาม
และในความเป็นจริงก็มิได้ห่างหายไปจากกัน
ทุก ๆ ขณะ ทุกคราที่หลับไหลในภาพฝัน
ความจริงอันแสนเจ็บปวด
เมื่อใครคนหนึ่งจากไปย่อมทิ้งบาดแผลและริ้วรอยแห่งสามัญสำนึกถูก-ผิด
ไม่ว่าจะพยายามเท่าใด ก็มิอาจปรับเปลี่ยน แก้ไขรอยอดีต

นกตัวนั้นกระพือปีกบินถลาขึ้นไปบนฟากฟ้า
ส่วนชายหนุ่มยังคงนั่งนิ่งเฝ้ามองความเปลี่ยนแปลงของเวลา
ริ้วคลื่นสะท้อนแสงตะวันยามแผดกล้า ให้รู้สึกแสบตา
ในม่านตาที่มีความมืดมองเห็นเงาร่างหญิงวัยกลางคนกำลังจูงมือเด็กน้อย
คือภาพจำอันงดงาม ที่กว่าจะรู้สึกก็สายเกินไป…