ความเที่ยงแท้ในโลกที่เปลี่ยนแปลง

Travel like the wind : เที่ยวเมืองตะวันออก(ปราจีนบุรี) ๒

 : สุชาติชูลี

แหวกผ้าม่านมองผ่านบานหน้าต่างกระจกที่มีฝ้าละอองน้ำ ภายนอกห้องพักนั้นดูชุ่มฉ่ำ ค่ำวานนี้ฝนตกหนักอากาศสบาย ๆ ผมจึงหลับไหลไปกับภาพฝัน น่าเสียดายที่จดจำไม่ได้ หากคำถามเดิม ๆ ก็วนเวียนเข้ามาในทุก ๆ เช้าที่ตื่นมา “วันนี้จะทำอะไร จะไปไหนดี ?”

นี่อาจจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายขวบปีที่ผมเดินทางท่องเที่ยวเพียงลำพัง ตลอดทางที่ขับรถฝ่าฝนเหลือบมองเบาะนั่งข้าง ๆ ที่ว่างเปล่า หากในภาพจำยังคงมีใครบางคนนั่งอยู่ตรงนั้น ห้วงอารมณ์ที่รู้สึกเคว้งคว้างเสมือนเด็กน้อยเดินเตาะแตะไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยว

หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความเสิร์ชหา “วัดใกล้ฉัน” และภาพวัดต่าง ๆในปราจีนบุรีพร้อมคำอธิบายก็แสดงผ่านหน้ามือถือ จนเจอวัดแห่งหนึ่งที่มีรูปแบบสถาปัตยกรรมการผสมผสาน ไทย จีน ตะวันตก เขมร รวมทั้งประวัติความเป็นมาของวัด เมื่อได้คำตอบให้กับตัวเองก็รีบอาบน้ำแต่งตัว ระหว่างทางไม่ลืมแวะซื้ออาหารคาวหวาน น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋และน้ำดื่ม หมายใจว่าจะใส่บาตรทำบุญ 

ขณะที่ก้าวเท้าลงจากรถ หันรีหันขวางจะไปทางไหนดีพื้นที่วัดแก้วพิจิตรนั้นกว้างขวาง  ที่สำคัญไม่มีพระสงฆ์เลยสักรูป เวลานี้น่าจะไปบิณฑบาตรจึงตั้งใจจะไปดักรอที่หน้าประตูวัด ทว่าเมื่อเดินมาถึง ลานคอนกรีตหน้าโรงฉันเจอพระภิกษุรูปหนึ่งเดินมา…

“มาเที่ยวหรือโยม?” ท่านถาม

“ใช่ครับ แต่ผมจะใส่บาตรด้วย”

“พระเพิ่งจะฉันกันเสร็จนะ เดี๋ยวอาตมาจะรับไว้แล้วฉันในช่วงเพล เอ้า! นั่งลงรับพร”

ความรู้สึกคุ้นเคยผุดขึ้นมาในใจเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาผมดำรงสถานะห่มผ้ากาสาวพัสตร์ยืนอุ้มบาตรแล้วมีโยมนั่งรับพร แต่วันนี้สถานะนั้นเปลี่ยนไป 

“แล้วจะไปไหนต่อ  เข้าไปดูในโบสถ์ไหม ? ถ้าไม่รีบทำวัตรเช้าด้วยกัน”ท่านเอ่ยถามเชิงชักชวน ซึ่งผมเองก็ไม่มีจุดหมายอื่น จึงรีบเดินตามท่านไป ภายนอกวัดที่งดงามด้วย สถาปัตกรรมผสมผสาน หากภายในนั้นก็งดงามไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน โดยเฉพาะหลวงพ่ออภัยวงศ์หรือหลวงพ่ออภัย องค์พระประธาน  ภาพวาดจิตรกรรมบนแผ่นผ้าที่บอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับพระพุทธศาสนา ระหว่างนั่งรอเจ้าอาวาสและพระภิกษุรูปอื่นท่านก็ชวนคุยสัพเพเหระ ถามที่มา ทำงานอะไร จะไปไหนต่อ ? จนมาถึงคำตอบที่ท่านต้องตอบผมบ้าง

“อาตมาบวชประมาณ ๑๕ พรรษา ก่อนตัดสินใจบวชก็ทำงานเป็นหัวหน้าฝ่ายจัดซื้อในโรงงาน ใหญ๋ที่ปราจีนนี่แหละ ชีวิตก็ดำเนินไปตามปกติทางโลกคือมีหน้าที่การงานที่ดี มีครอบครัว แต่มาถึงจุดที่ทุกอย่างลงตัว สถานะครอบครัวมั่นคง ลูกก็เติบโตมีหน้าที่การงาน ในความรู้สึกลึก ๆ ของอาตมาทางโลกนั้นดูสับสน วุ่นวายในขณะที่มีทุกสิ่งทุกอย่างพรั่งพร้อม อยากแสวงหาหนทางสงบจึงขอพวกเขามาสู่โลกทางธรรม” ท่านพูดจบเลื่อนสายตาไปทักทายพระภิกข์ที่กำลังทยอยเข้ามานั่งในอุโบสถ

“ผมเองก็เพิ่งสึกมาครับ”

“สึกทำไมรึ?”ท่านถาม

“มีอะไรหลายอย่างที่ยังคั่งค้างหนี้สินส่วนตัว บ้าน รถ และครอบครัว”ผมตอบท่านหยุดนิ่งแล้วแหงนหน้าออกไปซุ้มประทางเข้าอุโบสถ “โยมเห็นนาฬิกาบนซุ้มประตูไหม รู้ไหมว่ามีนัยอะไร ?

ใช่ก่อนหน้าที่ผมจะเข้ามานั่งอยู่ในพระอุโบสถ ก็เอะใจกับนาฬิกาที่บอกเวลาอีกประมาณ ๑๕ นาทีจะเที่ยงนึกสรุปได้ว่า “ไม่เที่ยง”ผมตอบ