“เราหลงลืมอะไรบางอย่าง”

มนุษย์เปลี่ยนไปตามโลกโดยรู้ตัวและไม่รู้ตัว

จากความละเมียดละไม ไปสู่ความหยาบกระด้าง

จากคนคนที่มีน้ำใจ ไมตรีไปสู่เพิกเฉย เย็นชา

จากสังคมเรียบง่ายไปสู่สังคมซับซ้อนขึ้น

ในสภาพดังกล่าว…

มนุษย์จึงตกอยู่ในวังวนของความสับสน แปลกแยกและหวาดระแวง

“เราหลงลืมอะไรบางอย่าง” จึงเป็นแกนกลางที่โยงเรื่องทั้งหมดเข้าด้วยกัน

ทำให้ฉุกคิดได้ว่าเราหลงลืม “อะไร”บางอย่างในชีวิตไปหรือไม่?

บางวรรคตอน: จากคำประกาศของคณะกรรมการตัดสินรางวัล

วรรณกรรมยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน(ซีไรต์)ประจำปี พ.ศ. ๒๕๕๑