นิพพานน้อย ๆ

พระไพศาล วิสาโล

การจาริกแสวงบุญกับการปีนเขานั้น
มักแยกจากกันไม่ออกว่าทำไมเป็นเช่นนั้น
ตอบอย่างกำปั้นทุกดิน
ก็ต้องพูดว่าเป็นเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้นมักอยู่บนยอดเขา
หรือชะง่อนผาสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นของสูง
จึงต้องประดิษฐานบนที่สูง
แต่มองอีกแง่หนึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่บนที่สูง
ก็เพราะสัญลักษณ์ของอุดมคติสูงสุดของมนุษย์
สำหรับชาวพุทธอุดมคติสูงสุดก็คือพระนิพพาน
อันได้แก่สภาวะที่โลกเป็นอิสระจากโลกธรรมทั้งหลาย
ซึ่งเต็มไปด้วยความผันผวนแปรปรวน
ไม่น่ายึดถือและยึดถือไม่ได้

ในการจาริกแสวงบุญเราต้องใช้ความเพียรอย่างมาก
เพื่อไปให้ถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์บนเขาสูง
เมื่อพบกับความยากลำบาก ระหว่างทาง
นั่นคือโอกาสที่เราจะได้ฝึกตนให้มีชีวิตเรียบง่าย
ไม่ยึดติดกับความสุขทางวัตถุ
ขณะเดียวกันก็เรียนรู้ที่จะฝึกใจให้สงบ
ด้วยการเจริญสติ บำเพ็ญ สมาธิหรือสวดมนต์
เมื่อไปถึงจุดหมายศรัทธาปสาทะ
ที่เพิ่มพูนย่อมบันดาลใจให้เกิดปีติ อิ่มเอิบและโปร่งเบา
อันเป็นสุข ประเสริฐกว่ากามสุข
จะว่านี้เป็น “นิพพานน้อยๆ” หรือ “นิพพานชิมลอง”ก็ได้

จาก : รื่นรมย์บนผาสูง
หนังสือ :ในเคราะห์มีโชค
พระไพศาล วิสาโล
สำนักพิมพ์สารคดี