นั่งเสือภูเขา-ไปวัดเขากะไดม้า

ในหนึ่งวันที่มี ๒๔ ชั่วโมงกับการใช้เวลาเพื่อแลกเปลี่ยนพื้นที่ความสุข สมหวังและผิดหวัง  ห้วงขณะของอารมณ์รู้สึก ลึก ๆ แล้วปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกสิ่งที่เราต้องการย่อมมีได้-มีเสียปะปนกัน การยอมรับและเข้าใจ มองเห็นภาพความงดงามที่เป็นภาพรวม เสมือนการปีนป่ายไปบนยอดเขาที่สูงชันไม่ว่าจะต้องพบเจอกับสิ่งใด อุปสรรคทางกายภาพภายนอกและต้องคัดง้างกับความรู้สึกขัดแย้งกับตัวตนภายในจิตใจ เราจะใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อให้ได้ทุกสิ่งตามปราถนาโดยไม่ต้องแลกเปลี่ยนกับสิ่งใดย่อมเป็นไปได้ยาก 

ในหนึ่งวันกับการเดินทางไปที่ใดสักแห่งนั้นย่อมมีผลต่อการดำรงชีวิตที่เหลือ จะหนึ่งสัปดาห์หรือ ๓๖๕ วัน ทุกสิ่งที่เราได้สัมผัสล้วนต้องเปิดใจรับรู้และมองเห็นความจริงอีกด้าน 

เสียงเครื่องยนต์เสือภูเขาดังใกล้เข้ามา ไม่นานนักภาพของพระสงฆ์รูปหนึ่งนั่งอยู่หลังพวงมาลัยเสือภูเขากับฝูงสุนัขที่วิ่งกระหืดกระหอบตามมา ผมยกมือไหว้ท่าน-ท่านก็ยิ้มรับก่อนจะกลับรถให้ผมกับพี่สาวขึ้นรถเสร็จสรรพ เจ้าเครื่องยนต์ทำหน้าที่ของมันเต็มความสามารถ ไต่ขึ้นเนินเขาสูงชันไปเรื่อย ๆ ส่วนฝูงสุนัขก็วิ่งไล่ตาม แม้จะรู้สึกหวาดเสียวอยู่ภายในความคิด แต่ผมพยายามสลัดความกลัวด้วยมองดูธรรมชาติรายรอบสองฝั่งถนน เสียงรถหยุดกึก ใจก็หล่นวูบ ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าพระอาจารย์ผมก็ต้องข่มใจ ให้เชื่อมั่นในความคุ้นชิน เพราะทุก ๆ เช้าท่านจะบังคับเจ้าเสือภูเขาลงเขากะไดม้าเพื่อบิณฑบาตรในชุมชน 

กว่าจะข้ามอุปสรรคทางธรรมชาติไปได้นั้นมนุษย์ต้องพยายามเท่าไหร่ ? ยิ่งเห็นผิวถนนที่สร้างระยะแรกเป็นคอนกรีตกระทั่งมาถึงบริเวณที่แผ่นหินขนาดใหญ่ที่ตัด สกัดจนเป็นแผ่นหินเรียบนำมาปูเป็นทางถนน กว่ารถเสือภูเขาจะเคลื่อนผ่านแต่ละโค้งมองไปเบื้องล่างเห็นแนวสันเขาถ้าหากไม่ชำนาญเส้นทางก็อาจเป็นไปได้ที่ผมจะกระเด็นตกเขาแน่นอน  การไว้วางใจคือสิ่งหนึ่งที่เราต้องเรียนรู้ไม่ว่าทางสายนั้นน่ากลัวขนาดไหน ? ถ้าหากมีคนนำทางที่ชำนาญ ที่ทำทุกวันด้วยความปกติ อย่างน้อยเขาก็รู้ทิศ รู้ทางหลบเลี่ยงและนำพาเราไปถึงจุดหมาย ไม่นานนักหลังจากผ่านโค้งสันเขามาหลายโค้ง จนกระทั่งเห็นลานวัด ศาลาที่พัก กุฎิพระสงฆ์และบันไดทางขึ้นไปยังเจดีย์พุทธคยา

ใต้ร่มเงาไม้แมกไม้และทิวเขาที่มองไปทางไหนก็มีสีเขียวขจี ดอกไม้หลากสีผลิบาน ผมพูดคุยกับพระอาจารย์สักพักก็ขอตัวไปสถานที่แห่งหนึ่ง “ลมพายุพัดจนต้นไม้โค่นล้มทับเส้นทางอาตมา–มาอยู่ที่นี่ก็หลายปียังไม่เคยเห็นภาพที่เขาเล่าว่าเลย” พระอาจารย์กล่าวเตือน

“ไหน ๆ ก็ตั้งใจมาถึงแล้วอยากไปให้เห็นเป็นบุญตาสักครั้ง”ผมตอบแล้วมุ่งหน้าไปยังชะง่อนผา เมื่อเดินฝ่าซากกิ่งไม้ที่หักทับเส้นทางจนมาถึงบริเวณเชิงผา มีแคร่ไม้ไผ่บางส่วนผุพังและร่องรอยของที่พักพิง กุฎิหลังหนึ่งยังคงอยู่ในซอกหินผมพยายามปีนขึ้นไปยังจุดสูงสุดของเนินหินที่เป็นปราการกั้นแดด ลม ฝน หยุดชะเง้อมองบริเวณพื้นที่วงกลมใหญ่ เพื่อจะหาภาพที่ว่ากันว่ามีมา หลาย ๑,๐๐๐ ปีแต่จนแล้วจนรอดก็มิอาจจะมองเห็นได้ ยิ่งนึกถึงคำของพระอาจารย์ที่บอกว่าท่านมาอยู่ ๑๐ กว่าปีก็ยังไม่เคยเห็นภาพก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกท้อใจ แต่ยังไม่ละความพยายาม เสิร์ชหาภาพจากอินเตอร์เน็ตที่ระบุจุดของภาพและอ่านข้อมูลที่กรมศิลปากรบอกว่า 

“พระอาจารย์อรัญชะอยู่ ประธานที่พักสงฆ์ เล่าว่าเมื่อก่อนบริเวณนี้เคยมีคนมาขุดหาของเก่า แต่ก็คนที่ขุดหาของเก่าก็เกิดอาการ ว่าที่นี่มีฝนตกฟ้าร้องและน้ำป่า พยายามจะว่ายน้ำหนี แต่เมื่อชาวบ้านมาพบก็เห็นว่าชาวบ้านคนนี้ เกิดอาการหลอน ว่ายน้ำอยู่บนดิน จึงเป็นที่มาของชื่อ ‘ถ้ำงั่ง’ นับแต่นั้นมา”