ละครชีวิต

แต่ยังมีเด็กจำพวกหนึ่ง
เป็นเด็กที่อาภัพมาแต่เยาว์
แต่เมื่อมีโอกาสได้เห็นและได้รู้จักโลกมามากแล้ว
ก็กลับเป็นผู้ที่คอยแต่จะยิ้มเยาะ ความไม่เสมอหน้า
ความอยุติธรรมและความทุกข์ระทมใจของตนและของผู้อื่น
มีวงหน้าอันยิ้มเย้ยสิ่งต่าง ๆ อยู่เนืองนิตย์
ว่าชีวิตเป็นของธรรมดา
เป็นของขันและปราศจากหัวใจ
เด็กใดเป็นเช่นนี้ก็เพราะ
ได้รับความชอกช้ำ ระกำ ใจมาแล้วจนชิน
สิ่งต่าง ๆ ที่ตนได้ไปเห็น ได้ไปอยู่ร่วม
รู้จักมาแล้วทั่วพิภพนั้นเอง

เป็นยาอัน สามารถบำบัดน้ำใจโหดร้ายของตนเสียได้
และย้อมหัวใจให้ชื่นบานแม้จะเป็นคนไม่มีใจ
เด็กนั้นก็อาจเล็งเห็นทุกข์ สุข ของผู้อื่น
และพยายามช่วยเหลือตามควร

ข้าพเจ้าเคยเป็นเด็กมาแล้วทั้งสองชนิด
เคยเป็นเด็กที่อาภัพจนถึงกับน้ำตาเช็ดหัวเข่า
และเป็นเด็กที่สามารถหัวเราะเยาะโลกได้ทุกเวลา
เมื่อท่านอ่านเรื่องราวของข้าพเจ้าจบแล้ว
ข้าพเจ้าเองก็ยังเดาไม่ถูกแน่
ว่าท่านจะรู้สึกชังเจ้าของเรื่องสักเพียงไหน


จากตอน:ปฐมวัย
หนังสือ:ละครแห่งชีวิต
เขียนโดย:หม่อมเจ้า อากาศ ดำเกิงรพีพัฒน์
สำนักพิมพ์ดอกหญ้า