ลมหายใจแห่งธรรมชาติ

มรรควิถีของจางจื๊อ

เมื่อธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ถอนหายใจ
เราได้ยินเสียงลมซึ่งตามปกติแล้วไม่มีเสียง
หากเป็นเสียงที่ปลุกสิ่งอื่นๆให้ตื่นขึ้น
แล้วพัดพาเอาไปฯ
จากการปิดเปิดออกของแต่ละครั้ง
จึงเกิดเสียงดังขึ้นฯ
ท่านไม่ได้ยินเสียงที่เร่งเร้าออกมา
เป็นจังหวะและระดับต่างๆ ดอกหรือฯฯ
ณ เขาสูงชันนั้น มีกิ่งไม้ห้อยลงมา
จากต้นไม้เก่าๆ ที่มีรูและรอยปุ่มๆ ป่ำๆ อยู่ทั่วไป
ดังนอแรด พุงกะทิและหูสัตว์
ดังเบ้าและถ้วยเหล้าที่ส่องแสงทะลุได้
ที่เป็นร่องเข้าไปในเนื้อไม้มีน้ำขังอยู่เป็นแอ่ง
ท่านย่อมได้ยินเสียงหวาดหวิว คำรามร้องและเกริกก้อง
ดังเสียงบ่นและเสียงออกคำสั่ง
ประดุจดังเสียงผึ้งที่หนักหน่วงและเสียงขลุ่ยที่แสนเศร้า
เสียงหนึ่งเรียกให้อีกเสียงหนึ่งตอบดังสนทนาพาทีกัน ฯ
ลมเรียบร้องเพลงอย่างเชื่องๆ
ลมแรงร้องอย่างปราศจากการยับยั้ง ฯ
และแล้วก็เงียบสงบลงฯ
การเริ่มต้นกลายเป็นความว่างเปล่า
เมื่อหมดเสียงสุดท้าย
ท่าน ไม่เคยสังเกตดอกหรือว่าทั้งหมดนี้
สั่นสะเทือนขึ้นแล้วจางหายไปอย่างไร

บางวรรคตอน : ลมหายใจแห่งธรรมชาติ(Breath of nature)
จากหนังสือมนุษย์ที่แท้จริง มรรควิถีของจางจื๊อ

ส.ศิวลักษณ์
แปลและเรียบเรียง
สำนักพิมพ์ เคล็ดไทย