365daysTravel like the wind :สุชาติ ชูลี
เสียงพระสงฆ์สวดธรรมวัตรเย็นดังมาจากพระอุโบสถในขณะที่ผมเองกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการชมภาพจิตรกรรมฝาผนังในตำหนักพระพุทธโฆษาจารย์ กาลเวลา สายลม แสงแดดอาจทำให้ภาพงดงามเหล่าเลือนลางไปบ้าง หากแต่บางภาพยังคงบอกเล่าเรื่องราว ถ่ายทอดอารมณ์ของศิลปินผู้สร้างสรรค์ ทุกครั้งที่ผมรู้สึกอยากไปที่ใดสักแห่งเพื่อผ่อนคลาย เรียนรู้และทบทวนฉากประวัติศาสตร์ในแต่ละยุคสมัย ไม่แปลกที่ผมเลือกที่มาพระอารามหลวงซึ่ง ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาฝั่งตะวันตก ในพื้นที่ตำบลสำเภาล่ม อำเภอพระนครศรีอยุธยา
เล่ากันว่าแต่เดิมสมเด็จพระรามาธิบดีที่ ๑ (พระเจ้าอู่ทอง) ทรงตั้งพลับพลาที่ประทับเมื่อครั้งทรงอพยพมาอยู่ก่อนสถาปนากรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานี ครั้นสถาปนากรุงศรีอยุธยาแล้ว ในปีพ.ศ. ๑๘๙๖ จึงโปรดให้สร้างพลับพลาแห่งนี้ให้เป็นศาสนสถานขึ้นเป็นพระราชอนุสรณ์
ดังปรากฏอยู่ในพระราชพงศาวดารว่า“ศักราช ๗๑๕ ปีมะเส็ง เบญจศก (พ.ศ. ๑๘๙๖) วันพฤหัสบดี เดือน ๔ ขึ้น ๑ ค่ำ เพลา ๒ นาฬิกา ๕ บาท ทรงพระกรุณาตรัสว่า ที่พระตำหนักเวียงเหล็กนั้นให้สถาปนาพระวิหารและพระมหาธาตุเป็นอารามแล้ว ให้นามชื่อ วัดพุทไธศวรรย์”
เดินผ่านซุ้มประตูบริเวณรอบพระปรางค์ที่มีพระระเบียง ด้านนอกทึบ ด้านในมีเสารับเครื่องบนหลังคาและชายคาเป็นระยะ ๆ มีพระพุทธรูปสีทองอร่ามศิลปะแบบสุโขทัยโอบล้อม”พระมหาธาตุ” หรือปรางค์ประธานสถาปัตยกรรมแบบปราสาทขอม หันหน้าไปทางทิศตะวันออก ไต่บันไดขึ้นไปยังโถงประดิษฐาน ผ่านซุ้มประตูที่มีพระพุทธรูปและรอยพระพุทธบาทจำลองประดิษฐานขนาบทางเข้าอยู่ทั้งสองข้าง ภายในยอดของพระเจดีย์นี้บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ ด้านหลังมีพระนอน (พระพุทธรูปปางไสยาสน์) องค์สีดำประดิษฐานตั้งอยู่บนฐานไพที
สารีริกธาตุ ด้านหลังมีพระนอน (พระพุทธรูปปางไสยาสน์) องค์สีดำประดิษฐานตั้งอยู่บนฐานไพที
ผมน้อมกายก้มลงกราบ มิได้เพื่อขอโชคลาภ อำนวยพรสิ่งใด หากเป็นการระลึกถึงคุณงามความดี พลังศรัทธาของบรรพชนเพียรสร้างศาสนสถานแห่งนี้ให้คนรุ่นหลัง ได้เห็นถึงวันวารอันรุ่งโรจน์ในยุคสมัยนั้น เจ้านกตัวน้อยบินถลาเกาะหลังคาระเบียงในขณะที่ผมนั่งมองดวงอาทิตย์สาดแสงสุดท้ายที่หน้ารูปจำลองพระเจ้าอู่ทองก่อนจะตัดสินใจเดินเลาะคันกั้นน้ำกำพงวัด เห็นคนสองวัยที่กำลังนั่งชมสายน้ำที่ไหลกราก จนเรือลำน้อยโคลเคลงไปตามกระแส ตะวันอ่อนแรงล้านักเดินทางต่างชื่นความงดงามแม่น้ำ ดวงอาทิตย์ บ้านเรือนและวิถีผู้คนสองฟากฝั่งแม่เจ้าพระยา แล้วฉากสุดท้ายของวันนี้ก็ดำเนินมาถึงจุดสิ้นสุด เจ้าหนูน้อยในตักคุณตาเริ่มร้องงอแงกลับบ้าน เราโบกมืออำลา
ทุกการค้นพบย่อมมีจุดสิ่นสุด…แต่อย่างน้อยสายลมแห่งมิตรภาพก็นำพามาเราให้ได้มาเจอกันแม้ช่วงขณะสั้น ๆ ก็ตาม.
