น้ำ

โชคชัย บัณฑิต’

หลากโค้งโยงแขนโอบแผ่นหล้า
แตกแควแซ่ซ่าน้ำบ่าไหล
แล่นเลี้ยงแผ่นดินทุกถิ่นไพร
ล่วงสู่สมัยปัจจุบัน

ปู่ย่าตายายเคยได้ดื่ม
เพลงร้องไม่ลืมเพลงเรือลั่น
ทรัพย์ในดินสินในน้ำเคยสำคัญ
โดยความสัมพันธ์ของกาลเวลา

ปลูกเรือนเปิดโล่งใต้ถุนล่าง
ให้น้ำชะล้างเป็นบางหน้า
ฤดูน้ำ น้ำมากย่อมหลากมา
ท่วมท้นล้นบ่าไร่นาอุดม

สามในสี่ส่วนล้วนคือน้ำ
โลกจึงชุ่มฉ่ำตามเหมาะสม
ป่าคอยชี้นำความเกลียวกลม
ป่าไร้โลก ล่มระดมแล้ง

เหมืองฝายจ่ายน้ำตามวิถี
พอได้พอดีมีเหือดแห้ง
มีชุ่มมีฉ่ำตามจัดแจง
มีบ้างดั่งแกล้งโหมแล้งฤทธิ์

บัดนี้มีเขื่อนมาเฉือนป่า
ลมฟ้าอากาศเริ่มพลาดผิด
ปัจจัยหลายหลากเริ่มฝากพิษ
เพิ่มความวิปริตอีกนิดแล้ว

ดุ่มดุ่มเดินกรุงฟุ้งไอเสีย
ลิ้นแห้งละเหี่ยเพลียใจแป้ว
เคยขอน้ำขันนั่นนานแล้ว
บัดนี้น้ำแก้วต้องซื้อกิน

จากหนังสือ(Books) บ้านเก่า
กวีนิพนธ์ ซีไรต์ ปี ๒๕๔๔
สำนักพิมพ์นาคร