บ้านเล่าเรื่องเมืองปราจีนบุรี

ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟผมจึงใช้เวลาไปกับการเดินดูรูปภาพ พร้อมคำอธิบายที่บอกเล่าเรื่องราวประวัติศาสตร์เมืองปราจีนบุรี  ภาพของผู้คนที่มีความหลากหลายทางชาติพันธุ์ ภูมิปัญญาไทยด้านสมุนไพรและข้าวของเครื่องใช้ในครัวเรือน เมื่อเลื่อนประตูเดินออกมาบริเวณห้องโถงส่วนกลางพื้นที่-ที่มีภาพของครอบครัวเปี่ยมสมบูรณ์ ตระกูลขุนนางและพ่อค้าเก่าแก่ของจังหวัดปราจีนบุรีซึ่งมอบบ้านหลังนี้ให้กับมูลนิธิโรงพยาบาลเจ้าพระยาอภัยภูเบศรเป็นผู้ดำเนินสาธารณประโยชน์ 

ห้องโถงอีกฟากตรงข้ามเป็นส่วนที่จัดแสดงนิทรรศการบูรพกษัตริย์ สมเด็จพระนเรศวรมหาราช สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ ที่เสด็จฯ เยือนจังหวัดปราจีนบุรีและบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์ ส่วนโถงใหญ่ด้านนอกเป็นพื้นที่รองรับแขกและพื้นที่จัดแสดงวัตถุโบราณล้ำค่า อาทิเหรียญ,ธนบัตรเครื่องสังคโลกสมัยสุโขทัย จานเชิงและกาน้ำชา หนังสือ นิตยสารต่าง ๆ ทั้งเก่าและใหม่ที่จัดไว้อย่างมีระเบียบบนชั้นวาง

ในยุคที่ร้านอาหารมากมายแข่งขันกันทั้งในเรื่องรสชาติ เมนูอาหารที่ความแปลกใหม่ สิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้คือพื้นที่สำหรับให้ลูกค้า-นักเดินทางได้ถ่ายรูปเช็คอิน ทว่าห้องอาหารที่ซ่อนอยู่สุดของบ้าน เมนูอาหารที่ผสมผสานกับภูมิปัญญาของคนไทย ยิ่งข้าวของเครื่องใช้เป็นพิพิธภัณฑ์อันสะท้อนถึงเอกลักษณ์และความเป็นมาของบ้านที่มีอายุร่วม ๗๔ กว่า ปี

เมื่อมองผ่านหน้าต่างห้องรับแขกภายนอกนั้นดูร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่ ไม้ประดับ สวนสมุนไพรขนาดย่อมและพื้นที่กำแพงบ้านมีภาพวาดสถานที่สำคัญของเมืองปราจีนบุรีซึ่งวาดโดย”ชัย ราชวัตร” ย่อมมีความโดดเด่นและเป็นยอมรับ จะว่าไปหากเป็นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์บ้านหลังนี้คงมีเหล่านักชิม นักท่องเที่ยวแวะเวียนมาไม่ขาดสาย เป็นความโชคดีของผมที่ตัดสินใจในวันธรรมดาหลังขับรถออกจากวัดแก้วพิจิตร

“อาหารเสร็จแล้วค่ะ” คุณป้าผู้ดูแลร้านเดินมาด้วยรอยยิ้ม ผมยิ้มรับแล้วเดินตามเธอเข้าไป บนโต๊ะมีจานข้าวอบธัญพืช รอบ ๆ ขอบจานประดับด้วยผักสด ผักลวกและถ้วยน้ำพริกอ่องสูตรเด็ดของร้านมีน้ำซุปวางอยู่ใกล้ แต่อยากลองเมนูพิเศษอีกอย่างจึงสั่งใบเล็บครุฑ กุ้งชุบแป้งทอดจิ้มกับน้ําอาจาดมาอีกจาน

โต๊ะถัดไปมีสองสาวกำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารที่เลือกสรรพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน โต๊ะเยื้อง ๆ ใกล้กันมีครอบครัวที่ดูอบอุ่น ความจริงที่มิอาจปฏิเสธได้ถึงอารมณ์รู้สึกเหงาย่อมมีบ้างสำหรับคนที่นั่งอยู่ลำพัง ไม่ว่าจะมุมโต๊ะอาหารที่บ้านของเราเอง ต่อให้มีอาหารรสชาติปรุงสุดฝีมือ หากบางสิ่งที่ขาดหายคือปฏิสัมพันธ์ของคนในบ้าน-บ้านหลังเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนจะใหญ่เกินความจำเป็นสำหรับคน ๆ เดียว  แม้จะไม่รู้จักคุ้นเคยกับโต๊ะหญิงสาวคู่ซี้และครอบครัว พ่อ แม่ ลูกที่ดูอบอุ่น แต่ผมก็พลอยอิ่มทั้งกายอิ่มทั้งใจในวันที่เราเองก็ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้น

“เป็นไงบ้างคะ อาหารอร่อยไหม นี่ ! ป้าขอแนะนำกิมจิที่ร้านของเราหมักเอง ลองชิมนะคะเดี๋ยวป้าจะเอามาให้” คุณป้าผู้ดูแลร้านคงเห็นผมนั่งเหม่อ

“เอ่อ…ป้าครับผมขอน้ำพริกอ่องเพิ่มด้วยนะครับ แหะ ๆ ข้าวยังเหลืออีกเยอะเลย”