“กลับบ้าน”

บ่ายวันฟ้าหม่นบนถนนสายปทุมธานี-บางปะอินขณะที่ผมกำลังตัดสินใจว่าจะไปทางไหนเลี้ยวซ้ายไปศูนย์ศิลปาชีพบางไทร ตรงไปอยุธยาหรือบางปะอิน แต่หญิงสวมหมวกปิดและใบหน้าด้วยหน้ากากอนามัยสีดำ เธอเดินอยู่ริมไหล่ทางบริเวณทางแยกกลับรถในมือถือสินค้าที่จะหล่อเลี้ยงชีวิตของเธอและคนในครอบครัว

บางวันที่เราครุ่นคิดหาคำตอบกับปลายทางที่มุ่งหมายจะไป อาจมีสิ่งใดรอคอยอยู่ ณ ที่แห่งนั้น รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ทักทายด้วยความยินดี หรือไม่อาจจะมีแต่ความว่างเปล่า  เป็นความจริงที่ถนนทุกสายจะนำพาเราไปสู่ปลายทางแห่งความฝัน ปฏิเสธไม่ได้ว่าคนธรรมดาอย่างเรา ๆ ท่าน ๆ ต่างหลีกหนีความทุกข์ เพื่อแสวงหาความสุขกันทั้งนั้น แต่ไม่ว่าจะเดินทางไกลสักแค่ไหน ระหว่างทางมีสิ่งประโลมใจให้เพลิดเพลินจนถึงจุดหมาย บางขณะ ที่รู้สึกโดดเดี่ยว เคว้งคว้าง หากท้ายที่สุดก็ต้องหวนคืนสู่ ที่ ๆ ให้ความอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัยกลับมาอยู่ฉากเดิม ๆ มุมเดิม ๆ ที่ทำให้หวนระลึกถึงภาพเก่าในวันวาน 

เคยเขียนเรื่องเล่าไว้เรื่องหนึ่งเพื่อสะท้อนอารมณ์รู้สึกของคนที่ถูกเพื่อนร่วมอาชีพด้วยกันเอารัดเอาเปรียบฉากที่เริ่มด้วยละอองฝนโปรยลงมาเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งจะเดินฝ่าฝนมาจากที่ทำงานระยะทางร่วม๑๐กว่ากิโลเมตรกระทั่งมาถึบริเวณ สี่แยกย่านธนบุรีขณะยืนสัญญาณไฟจราจรข้ามทางม้าลาย  หญิงชราที่เดินเงอะๆเงิ่นๆในมือถือพวงมาลัยอยู่บนบาทวิถี สัญญานไฟจราจรให้คนเดินข้าม หญิงชรายื่นพวงมาลัยมืออีกข้างชูป้ายพรุ่งนี้วันพระ เดินผ่านรถคันแล้วคันเล่าก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีคนใดสนใจ  เด็กหนุ่มหยุดยืนหลบฝนใต้สะพานเฝ้ามองหญิงชราผมสีดอกเลาที่ชุ่มไปด้วยน้ำฝนกับสินค้าแห่งความหวัง “พวงมาลัยไหมจ๊ะ พรุ่งนี้วันพระ”