บางสิ่งที่(ไม่)หล่นหายจากความทรงจำ(๑)

บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

การเดินไปยังในสถานที่ใดที่หนึ่ง ย่อมมิได้เกิดจากการวางแผนไปทั้งหมด บางครั้งสายสัมพันธ์ก็มีส่วนทำให้เราตัดสินใจไป ณ จุดนั้น

แม้หนทางจะยาวไกล หากดูจากตัวเลขวัดระยะทางยิ่งการขับรถจากกรุงเทพมหานคร ๑,๕๖๐ กิโลเมตรโดยประมาณ กับข่าวสารที่ได้รับรู้จากสื่อต่าง ๆ ก็ยิ่งทำให้ต้องคิดหนัก ทว่าบางสิ่งในความระลึกถึง หลับตานึกย้อนกลับไปเมื่อครั้งแรกที่ได้มายืนอยู่ ณ จุดชมทะเลหมอกอัยเยอร์เวงและสกายวอล์กอัยเยอร์เวง  ซึ่งตั้งอยู่บนยอดเขาไมโครเวฟที่มีความสูงจากระดับทะเลปานกลาง ๒,๐๓๘ ฟุต อากาศบริสุทธิ์และความงดงามของทะหมอกที่แผ่คลุมเหนือผืนป่า ขุนเขาตลอดแนวกั้นพรมแดนไทย-มาเลย์เซีย

น่าเสียดายที่ครานี้สองคนที่เคยร่วมทางเมื่อครั้งก่อน…เดินทางไกลชั่วนิรันดร์ แต่มีอีกสามคนที่ไม่ได้มาในครั้งนั้นเข้ามาทดแทน คนๆ หนึ่งที่มีสายสัมพันธ์กับเราทั้งชีวิต ย่อมมิอาจลืมเลือนหรือข่มใจให้เลือนหายไปจากความจดจำ ยิ่งรอนแรมไปที่ใดสักแห่งอันเป็นสถานที่-ที่เราเคยร่วมทาง โสตสมองส่วนความทรงจำจะทำหน้าที่ฉายภาพวันเก่า ๆ เหล่านั้น เสมือนได้กลับมาเก็บร่องรอยทรงจำ คืออีกเหตุผลที่ทำให้ผมตัดสินใจขับรถล่องสุดชายแดนใต้อีกครั้ง