“บ้าน”

บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

นานมาแล้วที่ผมมิได้เขียนบันทึกคนหลงทางที่เป็นเรื่องราวใหม่ ๆ อาจเป็นเพราะห้วงเวลาของโรคระบาดในหลายปีที่ผ่านนั้นทำให้ต้องอยู่เหย้าเฝ้าเรือนซะมากกว่า ครั้นถึงเวลาที่โรคร้ายค่อย ๆ คลี่คลายประตูสู่โลกแห่งการเรียนรู้ จากสิ่งที่ได้เห็น สัมผัสรอยยิ้มและแววตาสงสัยของคนในพื้นที่-ที่เห็นหนุ่มวัยกลางคนไว้หนวด เคราและที่สำคัญคือสะพายเป้ใบใหญ่ไว้ข้างหลัง บางครั้งก็ได้ยินเสียงซุบซิบ(แบบให้ได้ยิน) “วันก่อนไอ้หมอนี่ก็มาแล้ว? ทำไมวันนี้มาป้วนเปี้ยนแถวนี้อีกหรือมันจะมา…?!”

ไม่ทันที่พวกเขาจะคิดไกลไปมากกว่านั้น หากจะนับข้อดีที่มีติดตัวมาตั้งแต่ทำงานอยู่ในแวดวงคนบริการ ยิ้มและยกมือไหว้ทักทายด้วยมิตรภาพ มันคือสิ่งที่ได้มาจากประสบการณ์และการบ่มเพาะมายาวนาน จนเป็นความเคยชินและนั่นจึงทำให้ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับเจ้าของเรือนไทยที่กำลังทรุดโทรมไปตามกาล ยิ่งได้ฟังผู้เป็นเจ้าของบ้านบอกเล่าภาพในวันวานของบ้านหลังนี้ นับตั้งแต่แบเบาะ เจริญวัย เติบโต ทำงานในโรงงานกระทั่งปัจจุบันเกษียนอยู่กับ “บ้าน” คำสั้นๆ ที่มิต้องแปลหรือตีความหมายอะไรให้มากนัก ยิ่งมองลึกเข้าไปนัยน์ดวงตาของ “คุณลุงดำ”ก็ยิ่งรับรู้ได้ถึงความผูกพัน

อันที่จริงผมเองก็ผ่านไปผ่านมาแถบนี้อยู่บ่อยๆ  แต่ไม่เคยได้เข้ามาเป็นคนแปลกหน้าของคนในชุมชนละแวกนี้ ใกล้เคียงสุดก็มานั่งกินก๋วยเตี๋ยวเรือและให้อาหารปลาที่ศาลาท่าน้ำวัดสวนมะม่วงเมื่อหลายปีก่อน จากข้อมูลชุดความรู้ที่ได้จากการอ่านอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็ทำให้อยากรู้อยากเห็นว่าถิ่นฐานย่านนี้ที่ว่ากันว่าก่อนนั้นมีรั้วรอบขอบเขตของชุมชนดั้งเดิมมาตั้งแต่สมัยอโยธยา(ก่อนกรุงศรีอุยธยา) ดังปรากฏในโคลงกำศรวลสมุทร ที่กล่าวถึงทุ่งพญาเมืองซึ่งกลายเป็นเมืองร้างไปแล้ว