นิทานลำพู

บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

   กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเรื่องเล่าความรักระหว่างชายหนุ่มผู้ยึดอาชีพปลูกผักทำสวนกับหญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าสวยที่สุดในหมู่บ้าน ทั้งคู่ต่างตกหลุมรักซึ่งกันและกันนับตั้งแต่แรกเจอ ความรักกำลังจะก่อตัวจนสุกหอม เมื่อมีคู่พระคู่นางก็ต้องมีนางร้าย คอยตามราวี ยื้อแย่ง นั่นก็คือหญิงสาวอีกนางผู้ปักใจหลงรักชายหนุ่มคนนั้น แม้ความรักของเธอจะเป็นแค่เพียงรักข้างเดียว ไม่ว่าจะพยายามใช้มารยาหญิงหรือเล่ห์เพทุบายสักเพียงใด หัวใจของชายหนุ่มคนนั้น ก็ไม่มีที่ว่างให้เธอได้เบียดแทรกเข้าไป ในเมื่อเธอเองก็มีหัวใจรักใครสักคนและอยากครอบครองไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม…แม้มันจะผิดศีลธรรม

      ค่ำวันหนึ่งท่ามกลางพายุพัดโหมหระหน่ำ ชายหาปลามองเห็นเงาร่างของคน ๓ คนกำลังยึดยื้อฉุดดึงและแล้วเงานั้นก็เลือนหายไปพร้อมกับลมพายุสงบลง ไม่มีใครรู้ว่าเงานั้นหายไปไหน กระทั่งสามเดือนต่อมา มีต้นไม้ต้นหนึ่งเจริญเติบโตขึ้น ณ บริเวณที่เงาร่างของสามคนหายไป ในยามค่ำคืนจะมีเจ้าแมลงส่องแสงสีทองที่ลำตัวแสงสีทองโบยบินอยู่รอบกิ่งใบและที่โคนของต้นไม้-ต้นนั้นมีรากไม้พัวพันรั้งเอาไว้ คือนิทานปรุงแต่งจากจินตนาการและวิถีดำรงชีวิตของผู้คนสมัยก่อนที่ผูกพันกับสายน้ำ นิทานเรื่องนี้ก็เพื่อบอกเล่าให้คนมองเห็นความงามส่วนหนึ่งกับธรรมชาติโดยใช้ความรักของนายลำพู หญิงหิ่งห้อยและนังโกงกาง ในยุคสมัย ๔ จี ก็มีนิทานที่มีตัวละครคนกลุ่มเล็กๆ ที่มี “อำนาจ”และเมื่อมันถูกควบรวมกับความต้องการจึงเป็นพลังทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัว