365daysบันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์
นอกหน้าต่างท้องฟ้าสว่างสดใส ปุยเมฆสีขาวนวลล่องลอยไปตามลมบนพัดพา กิ่งใบกระท้อนพลิ้วไหวไปตามสายลมพัดผ่าน ในวันสบาย ๆ นั่งทอดสายตามองความเคลื่อนไหวและความเป็นไปของสิ่งรอบตัว ในวันที่ไม่อยากย่างกรายไปหนแห่งใด แค่เพียงปลดปล่อยความคิดให้เดินทาง
ง่ามกิ่งกระท้อนที่เคยมีรังของครอบครัวนกหลงทาง พวกมันหายไปหลังลมพายุหอบใหญ่พัดโถมและสายฝนกระหน่ำลงมา “คิดถึงนะ…”เราอาจสื่อสารกันด้วยภาษาที่แตกต่าง แต่ภาษากายหรือการแสดงท่าทีของพวกเอ็งทำให้คิดถึง อากัปกริยาในยามที่พ่อนกคาบหนอนเคราะห์ร้ายมาป้อนให้ทั้งแม่นกและลูกนกที่ส่งเสียงร้องกระจองอแง
“หน้าที่”ต่อด้วย “ความรับผิดชอบ” มนุษย์,สัตว์หรือสิ่งมีชีวิตสรรพสิ่ง ล้วนแล้วแต่ถูกกำหนดบทบาทหน้าที่-หน้าที่ของต้นไม้ ท้องฟ้า อากาศ ก้อนเมฆ บางวันพ่อนกบินถลามาเคาะกระจก เสมือนว่ามันจะฝากฝังลูกน้อยกับเมียให้ดูแล ทว่าใครบางคนกลับนั่งนิ่ง-จมอยู่กับบางสิ่งที่หายไปจากวงเวียนชีวิต
วิถีธรรมชาติหากนับเนื่องไปในอดีตนับร้อย นับพันปี ศตรรษแห่งเสรีภาพ ภราดรภาพ ตรรกะนามธรรมที่มนุษย์เราเพียรเสาะแสวงหา ช่างห่างไกลกับความเป็นจริง ว่ากันว่าการขุด ค้น บันทึกหลักฐานแหล่งอารยธรรมของมนุษย์นั้นบอกเล่าถึงจุดกำเนิด สู่ความรุ่ง เรือง เสื่อมทรุดไปตามกาลเวลาคือสิ่งที่ยืนยันได้ว่าโลกไม่เคยปรากฏอารยธรรมที่ยั่งยืนนับหมื่นปี นับล้านปี ทว่าความรักคือสิ่งเดียวที่ทำให้ มนุษย์ สัตว์ ขยายพันธุ์ สืบทอด
ความรักบริสุทธิ์ ที่เชื่อมโยงพ่อ แม่และลูก แต่บางความรักของคนหนุ่ม-สาวแค่ผ่านพบแต่ไม่ผูกพัน บ้างปลอบใจตัวเองให้ลืมอดีตเพราะสิ่งเก่า ๆ มักถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง “แล้วทุกอย่างจะผ่านไป” ปลุกตัวเองให้ปีนป่ายขึ้นมาจากหุบเหวแห่งความเศร้า กลับมาทำหน้าที่…กลับมาอยู่กับร่องกับรอย
“ค่อย ๆ บอกกับฉัน….มีอะไรบางสิ่งบางอย่างซ่อนอยู่ในดวงตาของเธอ” ท่วงทำนองบทเพลงนั้นดังแทรกเข้ามา ผ่านสายลมหรือจากจิตใต้สำนึก ไม่ว่ามันจะมาจากที่ใด ไม่ว่ามันจะตามหลอกหลอนในค่ำคืนหม่นเศร้า หรือท่วมท้นอยู่ในใจรอเวลาชำระล้างนัยน์ตา “แล้วทุกอย่างจะผ่านไป”
ลมหอบใหญ่กระโชกกิ่ง-ใบกระท้อนโยกไกว แหงนมองท้องฟ้าที่เคยสดใสกลับเปลี่ยนเป็นเมฆสีเทาหม่นแผ่คลุมไปทั่ว บ่ายวันหยุดสบาย ๆ กับรายงานกรมอุตุนิยมวิทยาแจ้งถึงความกดอากาศสูงหรือมวลอากาศเย็นกำลังค่อนข้างแรง เกิดการปะทะกันของมวลอากาศเย็นและอากาศร้อน ส่งผลให้มีลมพายุ ฟ้าคะนองลั่นครืน ครืน…แล้วม่านฝนก็หล่นลงบนกระจกก่อนจะไหลลาดลงสู่เบื้องล่าง
“คิดถึงนะ! ” ในขณะน้ำตาไหลอาบบนลานหน้า เป็นการร้องไห้แบบไม่มีเหตุผล หลังนึกถึงภาพแมวข้างบ้านรอจังหวะกระโจนขย้ำคอพ่อนกตัวนั้น และนับตั้งแต่วันนั้นรังของครอบครัวนกหลงทางถูกทิ้งร้าง….กระทั่งวันนี้ฝนเทกระหน่ำลงบนรังที่ร้างจากครอบครัวนกหลงทาง.
