ประตูแห่งกาลเวลา

บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

จึงเรียงร้อยถ้อยคำที่กลั่นออกมาจากความรู้สึก ถึงห้วงลึกอารมณ์อ่อนไหวเสมือนใบไม้โยกไกวยามต้องลม ที่ไหนสักแห่งอันจะก่อเกิดความงอกงามในยามที่สัมผัสและแวดล้อมไปด้วยธรรมชาติ ทิวเขา แมก ไม้ลำธาร เสียงหัวเราะร่าของเด็กน้อย ถ้อยคำออดอ้อนยามหิวโหย โลกในวัยบริสุทธิ์ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น

นานหลายเดือนที่ผมและเธอแทบไม่ได้ไปไหนด้วยกัน แม้แต่จะขีดเขียนอะไรสักอย่าง ภายในสมองกลับไร้ซึ่งอารมณ์รู้สึกนึกคิด กระทั่งถึงวันโรคร้ายสร่างซากับห้วงเวลาเลวร้ายที่ผ่านพ้นไป เธอกำลังชักนำผมกลับมาสู่รอยทางเดิม บ่ายวันธรรมดาของต้นฤดูฝน ผืนฟ้าสีหม่น กับเสียงกราวของใบไม้ที่ลู่ไหวตามลมฝน

ผมปล่อยให้เธอวิ่งเล่นอยู่บริเวณ โบสถ์หลังเก่าอายุร่วมร้อยกว่าปี มีรากโพธิ์ แผ่ปกคลุมไปทั่วจนได้รับสมญา “ประตูแห่งกาลเวลา”วูบหนึ่งของความคิดขณะมองภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า หากเราเดินเข้าสู่ประตูแห่งนี้ แล้วสามารถย้อนกลับไปแก้ไขความผิดพลาดได้ก็คงดี หรือทะลุมิติสู่โลกแห่งอนาคต ที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า ทว่าความเป็นจริงกับก้าวย่างของชีวิต แต่ละวัน แต่ละเวลาล้วนมีคุณค่า มีความหมายมากกว่า อันที่จริงโบสถ์ในลักษณะนี้มีหลายที่หลายแห่ง เช่น

วัดบางกุ้งสมุทรสงคราม,วัดไทร-สิงห์บุรี,วัดสังกระต่าย-อ่างทอง และวัดมหาธาตุ-อยุธยาฯลฯ