365daysบันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์
มีคำบางคำ เดินทางผ่านสายลมแห่งกาลเวลา
จากที่ใดที่หนึ่งซึ่งห่างไกล
เนิ่นนาน-นานเสียจนแทบไม่อยากจะเชื่อ
กับความจริงที่ฉันไม่รู้เสียด้วยซ้ำ
คือความลับที่เธอเลือกที่จะปิดประตู
เก็บมันเอาไว้ โดยไม่ยอมบอก
ปกปิด สร้างกำแพง แอบร้องไห้ทุกค่ำคืน
ไม่รู้หรอกนะกี่ฤดูกาล …
ที่เธอต้องเหน็บหนาว
เปียกปอนไปกับหยาดน้ำตา
ร้าวรานกับข่าวคราวในฤดูร้อน
แต่สายลมฤดูหนาวพัดผ่าน
ในห้วงยามที่ฉันได้นั่งทบทวน
แว่วเสียงนั้นกระซิบมาจากที่ใดที่หนึ่ง
ครานี้มันใกล้จนฉันสัมผัสรับรู้
ยินเสียงนั้นแล้วนะกับถ้อยคำที่เธอพร่ำบอก
เข้าใจในความรู้สึกกับการกักขังตัวเอง
ขอโทษที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย
ขอโทษซ้ำ ซ้ำ ย้ำอีกนับร้อยพันครั้ง
ขอโทษอีกครั้งหากเธอจะให้อภัย
เวลาอาจเปลี่ยนแปลงหลายสิ่ง
ในความทรงจำถูกกักเก็บเอาไว้เพื่อชื่นชม
และเพื่อรอคอย วันนั้น
ได้ยินแล้วนะเสียงที่เธอพร่ำบอก
ผ่านอารมณ์รู้สึกเหงาอ้างว้างและโดดเดี่ยว
แม้ภาพจำบางอย่างจะเลือนหายไป
แต่ถ้อยคำ ทุกถ้อยคำที่ร้อยเรียงผ่านหัวใจ
ฉันได้ยิน รับรู้และเข้าใจ…
ทุก ทุกความรู้สึกที่เธอมี
สัญญาว่าจะรับฟังทุก ทุกคำที่เธอพร่ำบอกนับจากนี้.
