365daysบันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์
จึงเรียงร้อยถ้อยคำที่กลั่นออกมาจากความรู้สึก ถึงห้วงลึกอารมณ์อันอ่อนไหว
เหมือนใบไม้โยกไกวยามต้องลม ที่ไหนสักแห่งอันจะก่อเกิดความงอกงามในยามที่สัมผัสและแวดล้อมไปด้วยธรรมชาติ ทิวเขา แมก ไม้ลำธาร เสียงหัวเราะร่าของเด็กน้อย ถ้อยคำออดอ้อนยามหิว รอยยิ้ม โลกในวัยบริสุทธิ์ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น
นานหลายเดือนที่ผมและเธอแทบไม่ได้ไปไหนด้วยกัน แม้แต่จะขีดเขียนอะไรสักอย่าง ภายในสมองไร้ซึ่งอารมณ์รู้สึกนึกคิด กระทั่งถึงวันโรคร้ายสร่างซากับห้วงเวลาเลวร้ายที่ผ่านพ้นไป เธอกำลังชักนำผมกลับมาสู่เส้นทางสายเดิม…
บ่ายวันธรรมดาของต้นฤดูฝน ผืนฟ้าสีหม่นกับเสียงกราวของใบไม้ที่ลู่ไหวตามลมฝน ผมปล่อยให้เธอวิ่งเล่นอยู่บริเวณ โบสถ์หลังเก่าอายุร่วมร้อยกว่าปี มีรากโพธิ์แผ่ปกคลุมไปทั่วจนได้รับสมญา “ประตูแห่งกาลเวลา”วูบหนึ่งของความคิดขณะมองภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า หากเราเดินเข้าสู่ประตูแห่งนี้ แล้วสามารถย้อนกลับไปแก้ไขความผิดพลาดได้ก็คงดี หรือทะลุมิติสู่โลกแห่งอนาคต ที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า ทว่าความเป็นจริงกับก้าวย่างของชีวิต แต่ละวัน แต่ละเวลาล้วนมีคุณค่า มีความหมาย
อันที่จริงโบสถ์ในลักษณะนี้มีหลายที่หลายแห่ง วัดบางกุ้ง-สมุทรสงคราม,วัดไทร-สิงห์บุรี,วัดสังกระต่าย-อ่างทอง และวัดมหาธาตุ-อยุธยาฯลฯ
ทุกหนแห่งคือจุดหมายที่รอคอยผู้มาเยือน ความสุขสัมผัสได้ จากการเดินทาง ขณะนั่งอยู่ในลำธารมองดูธรรมชาติที่เคลื่อนไหว สายน้ำเลื่อนไหลลงสู่ห้วงมหานที ก้อนเมฆลอยล่องลมบน ฟังบทเพลงขับขานจากสรรพสัตว์ในราวป่า ขุนเขา เพ่งมองสาหร่าย ฝูงปลาแหวกว่ายอยู่ในน้ำใส พวกมันกำลังบอกอะไรบางอย่าง…จากความชุ่มฉ่ำเย็น วูบหนึ่งพึงนึกได้ หากปล่อยผ่านก็คงเลือนหายไปกับกาลเวลา
วันเวลาผ่านไปกับความหมายแห่งชีวิต เราลิขิต หรือฟ้าดลบันดาลก็ขึ้นอยู่กับสองเท้าที่ก้าวย่าง พลังแห่งความเชื่อมั่นและศรัทธาอันจะนำพาไปสู่จุดหมาย
***วัดเลขธรรมกิตติ์ ตั้งอยู่ในอำเภอบ้านนา จังหวัดนครนายก
