“คิดถึงนะ! ”

วันสบาย ๆ  นั่งทอดสายตามองความเคลื่อนไหวและความเป็นไปของสิ่งรอบตัว ในวันที่ไม่อยากย่างกรายไปหนแห่งใด แค่เพียงได้ปลดปล่อยความคิดให้เดินทางไปในห้วงคำนึง บางทีการเดินทางแบบนี้อาจทำให้รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและปลอดภัย เพ่งมองไปยังต้นกระท้อน ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีรังของครอบครัวนกหลงทาง

“คิดถึงนะ..” วูบหนึ่งในห้วงคำนึง เป็นถ้อยคำสั้น ๆ หากสะท้อนให้เห็นถึงความผูกพันจากการที่ได้เห็น การเคลื่อนไหวของนกตัวพ่อบินลงมาเกาะกิ่งกระท้อนใกล้รัง ในปากของมันคาบบางสิ่งที่เคลื่อนไหว มาป้อนให้ทั้งแม่นกและลูกนกที่ส่งเสียงร้องกระจองอแง  “หน้าที่” ต่อด้วย “ความรับผิดชอบ” มนุษย์,สัตว์หรือสิ่งมีชีวิตสรรพสิ่ง ล้วนแล้วแต่ถูกกำหนดบทบาทหน้าที่ -หน้าที่ของต้นไม้ ท้องฟ้า อากาศ ก้อนเมฆ

บางวันพ่อนกบินถลามาเคาะกระจก เหมือนจะบอกให้รู้ว่ามันกำลังจากรังเพื่อหาอาหาร คาบกิ่งไม้ใบหญ้าสร้างที่อยู่อาศัยให้กับครอบครัว ทว่าใครบางคนกลับนั่งนิ่ง-จมอยู่กับบางสิ่งที่หายไป  

วิถีธรรมชาติหากนับเนื่องไปในอดีตนับร้อย นับพันปี ศตวรรษแห่งเสรีภาพ ภารดรภาพ ตรรกะนามธรรมที่มนุษย์เราเพียรเสาะแสวงหา ช่างห่างไกลกับความเป็นจริง ว่ากันว่าการขุด ค้น บันทึกหลักฐานแหล่งอารยธรรมของมนุษย์นั้นบอกเล่าถึงจุดกำเนิด สู่ความรุ่งเรือง เสื่อมทรุดลงไปตามกาลเวลา สิ่งที่ยืนยันได้ว่าโลกไม่เคยปรากฏอารยธรรมที่ยั่งยืนนับหมื่นปี

สิ่งเดียวที่ทำให้มนุษย์ สัตว์ ขยายพันธุ์  “ความรัก” ที่เชื่อมโยงพ่อ แม่และลูก แต่บางความรักของหนุ่ม-สาวแค่ผ่านพบแต่ไม่ผูกพัน ปลอบใจตัวเองให้ลืมอดีตเพราะสิ่งเก่า ๆ มักถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง ปลดปล่อยและปลอบประโลมด้วยถ้อยคำ “แล้วทุกอย่างจะผ่านไป” มันอาจจะปลุกตัวเองให้ปีนป่ายขึ้นมาจากหุบเหวแห่งความเศร้า กลับมาทำหน้าที่…กลับมาอยู่กับร่องกับรอย

“ค่อย ๆ บอกกับฉัน….มีอะไรบางสิ่งซ่อนอยู่ในดวงตาของเธอ” ท่วงทำนองบทเพลงคุ้นเคยผ่านเข้ามาในมโนสำนึก บางทีสายลมอาจพัดผ่านมาจากที่ใดที่หนึ่ง กระนั้นก็ตามไม่ว่ามันจะมาจากที่ใด ไม่ว่ามันจะตามหลอกหลอนในค่ำคืนหม่นเศร้า

ลมกระโชกกิ่งใบกระท้อนโยกไกว แหงนมองท้องฟ้าที่สดใสกลับเปลี่ยนเป็นเมฆสีเทาหม่นแผ่คลุมไปทั่ว บ่ายวันหยุดสบาย ๆ กับรายงานกรมอุตุนิยมวิทยาแจ้งถึงความกดอากาศสูงหรือมวลอากาศเย็นกำลังค่อนข้างแรง เกิดการปะทะกันของมวลอากาศเย็นและอากาศร้อน ส่งผลให้มีพายุฤดูร้อนนั่นหมายถึงการของลมพายุ ฟ้าคะนองแล้วม่านฝนก็หล่นลงบนกระจกก่อนจะไหลลาดลงสู่เบื้องล่าง  “คิดถึงนะ! ” ถ้อยคำสั้น ๆ หากสะท้อนให้เห็นถึงความผูกพัน  แล้วภาพแมวขนสีน้ำตาล ตัวอวบค่อย ๆ ที่ย่องรอจังหวะปะเหมาะก่อนกระโจนขย้ำคอพ่อนกตัวนั้นซึ่งน่าจะเป็นคราวเคราะห์ของมัน ….กระทั่งวันนี้ฝนเทกระหน่ำลงมา ในวันที่รังของครอบครัวนกหลงทางถูกทิ้งร้างเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน คิดถึงนะ! ในขณะที่ม่านน้ำตาไหลอาบบนลานหน้า โดยไม่มีเหตุผล.