บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

เช้าวันหนึ่ง

ดวงตะวันซ่อนแสงหลังก้อนเมฆ

ใครบางคนซุกกายใต้ผ้าห่ม

ดิ่งลึกอยู่ในภวังค์ฝัน

ขณะดอกไม้ไม้เบ่งบาน

มิรั้งรอแสงอรุณรุ่ง

หมู่วิหคกู่ร้องส่งสัญญานโบยบินจากรัง

มีบ้างบางวันที่ตะวันหม่นหมอง

มีบ้างบางห้วงอารมณ์ที่อ่อนไหวท้อแท้

แต่ดอกไม้ก็ยังเบ่งบาน

สรรพสิ่งดำเนินไปตามสภาวะจนกว่าดับสลาย