บันทึกคนหลงทาง: อัยย์ รินทร์

ด้วยความคิดที่มีสามัญสำนึกมีสติ

แก้วน้ำมีที่ว่าง จะสัมผัสและรับรู้ได้ถึงมิตรภาพ

ย่ำไปในหนทางสายเดิม อาจรู้สึกปลอดภัย มั่นคง

หวาดกลัวเมื่อมรสุมชีวิตพัดพาไปสู่เส้นทางสายใหม่

ว้าเหว่ โดดเดี่ยว เลือนหายไปด้วยมิตรสัมพันธ์

โมงยามแห่งฝนพรำ กลับรู้สึกอบอุ่นคล้ายอยู่ในอ้อมแขน

ร่วมชื่นชม ยินดี บริสุทธิ์ใจกับห้วงอารมณ์แห่งความสำเร็จ

เพราะทุก ๆ สรรพสิ่งรายล้อมรอบกาย

ล้วนมีความหมายในการดำรงอยู่ร่วมกัน ดังคำกล่าวของขงจื๊อที่ว่า

“คุณธรรมมิได้คงอยู่ดั่งเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้ง : มันจำเป็นต้องมีเพื่อน”