ปะการัง

๑.
โลกร้อนด้วยไฟป่า
มนุษย์บ้าเร่งสุมไฟด้วยอาวุธ
ยังทำร้าย ทำลาย ไม่สิ้นสุด
ไม่เคยหยุด ยั้งคิด ไม่ใส่ใจ

เห็นแววกลัว กังวล และเป็นห่วง
ในดวงตาว้าเหว่(ของประชาชน)นั้นบ้างไหม?
แล้วคุณ(ผู้มีอำนาจ*) เคยรู้สึกถูกรัก หรือเคยรักใคร
เคยร้องไห้หรือไม่…ในชีวิต?

จะถูกพรากด้วยไฟป่า
หรือถูกฆ่าด้วยแค้นคลั่งสงครามพิษ
แค่ไม่กี่คนใจดำ-อำมหิต
โลกถึงได้วิปริต ผิดเลวร้าย

ไม่อยากร้อนรุ่มด้วยสุมไฟ
ไม่อยากเห็นใครต้องสูญหาย
ไม่ว่าสัตว์-เด็ก-ทหาร ที่ล้มตาย
ต่างมีหลาย ชีวิตที่เขารัก อยู่ข้างหลัง

หยุดเถิด… อย่าเติมเชื้อไฟใส่เตา
หยุดเผาโลก-เรา, ให้ร้อนคลั่ง
อย่าจุดไม้ขีดไฟแห่งความเกลียดชัง
ลองนั่งลงกอดใครสักคน ด้วยความรัก!

๒.
เมื่อคุกเข่าลงต่อหน้าพระเจ้า
ยามที่หัวใจทดท้อ
ฉันไม่ได้อธิษฐานขอให้โลกที่เรากำลังแบกรับนั้นเบาบางลง
แต่ขอให้ไหล่ฉันแข็งแรงขึ้น

เมื่อคุกเข่าลงต่อหน้าพระเจ้า
ท่ามกลางความขัดแย้ง
ฉันไม่ได้อธิษฐานขอให้ดับความร้อนร้าย
แต่อย่างน้อยมีสายฝนให้ชุ่มฉ่ำ

เมื่อคุกเข่าลงต่อหน้าพระเจ้า
ขณะโลกรอบตัวเต็มไปด้วยคำเย้ยเหยียดหยัน
ฉันไม่ได้อธิษฐานขอให้ใครรักกัน
แต่ขอให้ทุกคนวางความเกลียดชังลง!

๓.
กี่เข่า เคยกดค้ำ คอคน
กี่หน ยุติธรรม ยอมแพ้พ่าย
กี่ครั้ง มนุษยธรรม ถูกทำลาย
กี่เหยียบย่ำ ยังมากมาย บนแผ่นดิน

ยอมคุกข้อ งอเข่า ลงกับพื้น
เพื่อหยัดยืน ขึ้นใหม่ อภัยสิ้น
ต้องลดตน ลงต่ำ เรี่ยกับดิน
เพื่อได้ยิน ลมหายใจ ของคนเป็น!

โลกประกอบ หลากหลาย ด้วยแร่ธาตุ
ชาติมนุษย์ เผ่าพันธุ์ ก็เฉกเช่น
ต่างสูงต่ำ ล้นมาก ยากลำเค็ญ
แท้ก็เป็น คนธรรมดา ค่าเท่ากัน

ลองขยาย พื้นที่ใจ ออกให้กว้าง
รับความต่าง ให้ได้ หลายสีสัน
โลกหว่านปลูก ดอกไม้ นานาพันธุ์
ใจหว่านรัก เท่าเท่ากัน ในทุกคน.