คำ :จิตประภัสสร

ห้วงยามที่เหล่าพลเมือง
ต่างทักท้วง ทวงถาม คัดค้าน เสนอแนะ
ต่อการบริหารงานเสมือนเครื่องจักรอันชำรุดพร่องของคณะปกครอง
ชาวเมืองบางส่วนเพียรบีบอัดถ้อยคำหลากหลาย
บรรจุลงในกล่องเสียงแห่งปรารถนา
ฝังฝากมากับพลเมืองอาสา
หวังให้ฟันฝ่าส่งต่อสู่หอคอยควบคุม
โดยพึงหลีกเลี่ยงการปะทะกำลัง
จนกระทั่งผู้อาสาได้พบพานกับกลุ่มอำนาจ
ที่ต่างนั่งปักหลักเกาะเก้าอี้โยกลายพราง
อยู่ภายในโถงกระจกโอ่อ่าบนหอคอยงาช้าง
บ้างจับกลุ่มสนทนา บ้างเอนหลัง บ้างงีบหลับ
เบื้องหน้าแท่นหินอันร่ายเวทย์ให้เป็นสิ่งทรงศักดิ์
พร้อมคำสลักสัญญาต่อพลเมือง
“ยินดีรับฟังทุกสรรพเสียง”

แต่ทั้งคณะปกครอง
ไม่มีสักชีวิตที่ชายตาแลมายังผู้ส่งสาร
ไม่มีสักชีวาที่ย่างกรายออกมาแม้เพียงปฏิสันถาร
มีเพียงถ้อยความที่พุ่งผ่านมากระทบโสต
“เจ้าพลเมืองเอ๋ย…มิรู้เลยหรือว่า
ผู้มีอำนาจบนหอคอยแห่งนี้
มิเคยรับฟังเสียงอื่นใด
นอกจาก…เสียงปรารถนาแห่งอัตตาตน”
พลเมืองอาสาก้มมองกล่องเสียงแห่งปรารถนาในมือ
ก่อนจะเงยหน้าจับจ้องไปยังคำสลักสัญญาบนแท่นหิน

ร่วมสังสรรค์ออนไลน์ ร่ายคำบันดาลใจ “ปล่อยของ”
ในวันอาทิตย์​ที่ 05 ก.ย. 2564 เวลา 18.00-19.00น.
กิจกรรมจัดผ่าน: Google Meet
Facebooklive : The365days