คำ : ไพฑูรย์ ธัญญา
ภาพ : สุชาติ ชูลี

มาเถิด! ชานชาลาข้าต้อนรับ
คาราวานคนกลับมาครั้งใหม่
ไม่มีหรอกบายศรีดอกไม้ใด
มีแต่รักห่วงใยให้ทุกคน

เสียงแว่วหวูดรถไฟไหวสะท้าน
คนกลับบ้านมองทางอย่างสับสน
ยิ้มอยู่นอกภายในไหวอึงอล
ชานชาลาไร้คนชะเง้อมอง

เสียงฉึกฉัก ฉักฉึก ลึกสะท้อน
ลมหายใจร้าวรอนกลางอกหมอง
ทุ่งนาข้าวสะบัดใบใสน้ำคลอง
ม่านน้ำตาเจิ่งนองเต็มสองตา

“เหมือนบายศรีมีงานท่านถนอม
เจิมแป้งหอมน้ำมันจันทน์ให้หรรษา”
พอป่วยไข้อับจนคนเยียวยา
เขาปล่อยมาตายรังดั่งลอยแพ

จึงขบวนคนยากจากเมืองฟ้า
ต้องเคว้งไปคว้างมาเหมือนจอกแหน
ตู้โดยสารชะตากรรมคล่ำจอแจ
ขบวนแห่ขนห่ามาเต็มคัน

ขวัญเอยขวัญมาสู่มาอยู่เหย้า
บ้านเก่าทุ่งท่าเถียงนานั่น
มาเยียวยา ยาใจให้แบ่งปัน
เรามีเราดูแลกันเท่านั้นพอ ฯ

๒๙ กรกฎาคม ๒๕๖๔