เหงาก็บ่นกับใบไม้กับสายลม

คำ : มหา สุรารินทร์

๏ ส่งความคิดถึงหวานแว่วอย่างแผ่วเบา
แทนบทเพลงรักเก่าคลายเหงาสมร
ใจถึงใจดั่งเดือนดารากร
รักยังฉ่ำอัมพรโพยมพราย

๏ จงเชื่อใจอันสุจริตขนิษฐา
ปรารถนาลึกซึ้งแฝงซึ่งแรงหมาย
ลมระเรื่อยเฉื่อยเฉี่ยวเกี่ยวลมชาย
ปลิว,ปลิวว่ายเตือนตาหลับกับภวังค์

๏ ปรอยฝอยฝนฟ้าชื้นสะอื้นอ้อน
โอ้ขวัญเอยขวัญอ่อนกล่อมกลอนหวัง
เที่ยวทับทิพย์กิ่งใจเป็นใบบัง
คำน้อย,น้อยมากพลังทั้งศรัทธา

๏ เมื่อสวรรค์ฟังเสียงไม่พึ่งหู
สุขาวดีอยู่ไม่พึ่งป่า
ภูเขาสูงไม่หน่ายปีนป่ายฟ้า
ทะเลไยเกรงว่าหน่ายกว้างลึก

๏ มิตรภาพมั่นยืนหลับตื่นฝัน
ต่างกลมเกลียวผูกพันมั่นผลึก
ดื่มอ้างว้างอย่างกระหายในสำนึก
เศร้ารู้สึกผันผ่านลานระทม

๏ คงไม่มีความใดให้รักหวาน
เอกน้ำผึ้งหนึ่งน้ำตาลผสานผสม
คนดิบห่ามแปรปรวนล้วนคลื่นลม
ฟ้าสีแสดแดดบ่มลมหลากทิศ

๏ เหงาก็บ่นกับใบไม้กับสายลม
หวานก็อมขมก็กลืนยืนยันสิทธิ์
เพราะคุณค่ายังมีหนึ่งชีวิต
เปี่ยมด้วยมิตรภาพงามคือความรัก