คำ : ปรัชญา พวงเพ็ชร
ภาพ : สุชาติ ชูลี

เมื่อถึงคราฟ้าสลัว…
ความหวาดกลัวพลันรายรอบครอบดวงจิต
ความประหวั่นพรั่นใจในชีวิต
ก็คลุมครอบรอบทิศทั่วทุกทาง
เดิมอบอุ่นก็แปรเป็นเย็นยะเยียบ
เดิมราบเรียบก็ขรุขระไปทุกอย่าง
เดิมชัดแจ่มกระจะตาก็ฝ้าฟาง
เดิมก้าวย่างด้วยคงมั่นก็สั่นสะเทือน

เมื่อถึงคราฟ้าสว่าง…
ความมืดมิดคลุมทิศทางพลันเขยื้อน
ความกระจ่างจากตะวันพลันมาเยือน
ความละมุนจากดวงเดือนเจิมอุ่นไอ
เรืองระยิบจากดวงดาวก็พราวแสง
เรืองระยับทั่วทุกแห่งพลันสุกใส
เคยขุ่นมัวก็สว่างกระจ่างใจ
กระจ่างในกระจ่างนอกสิ้นหมอกควัน

แท้ชีวิตก็เป็นเฉกเช่นนี้
แท้ชีวีย่อมหมุนเวียนแปรเปลี่ยนผัน
แท้ชีวาต้องเปลี่ยนปรับรับให้ทัน
แท้ชีวันต้องเชื่อใจในตัวตน
ขอใจเรามั่นมุ่งสู่รุ้งงาม
ขอตะวันเรืองอร่ามไล่ฟ้าหม่น
ขอแสงจันทร์อันผ่องใสไล่ทุกข์ทน
ขอแสงดาวพาก้าวพ้นไปด้วยกัน
ขอโลกเราผ่านช่วงห้วงมืดมิด
ขอชีวิตเราฝ่าได้ดังใจฝัน
ขอความมืดสิ้นสลายไปเร็ววัน
ขอเรานั้นก้าวผ่านกาลทมิฬ…
ขอความมืดลาลับไกลไปเร็ววัน
ขอไทยนั้นก้าวผ่านกาฬเวลา