ถอดรหัสซับซ้อนในห้วงสมัยอันแสนพิสดาร

คำ: จรูญพร ปรปักษ์ประลัย
ภาพ : ทนงศักดิ์ ทองหยัด

(๑)

ถอดรหัสซับซ้อนในบทกวีที่แสนพิสดาร
สูดกลิ่นกวีนิพนธ์
ดื่มกินอย่างหิวกระหาย
กู่ตะโกนสุดเสียงคำราม
ประกาศทุกกระแสความรู้สึกที่แผดดังในหัวใจ
เมื่อเขียน…บทกวีมีชีวิต
เมื่อเสพ…บทกวีทำปฏิกิริยากับสรรพเซลล์ในร่างกาย
อักษรแทรกซึม
สัมผัสไหลเวียนทั่วเรือนร่างอันโสมม
จังหวะกวีกลมกลืนกับจังหวะหัวใจ
แปรเปลี่ยนเราไปตลอดกาล

(๒)

ถอดรหัสซับซ้อนบนโลกสุดแสนพิสดาร
จับมือกับไวรัสพวกนั้น
เริงระบำในท่วงทำนองของความตาย
อย่าให้มันกดหัวเราไว้ในเงามืด
เก็บกักกลิ่นความกลัว อย่าให้มันล่วงรู้
ซ่อนบาดแผลแห่งความเศร้า อย่าให้มันเห็น
ปิดปากที่อยากกรีดร้อง อย่าให้มันได้ยิน
จ้องมันกลับ เช่นเดียวกับทุกคลื่นที่ถาโถมเข้าใส่
ไม่ว่ามันจะซัดมาอีกเท่าไร เราจะยืนต้าน
แม้สุดท้ายอาจต้องล้ม
แต่เราไม่เคยแพ้

(๓)

ถอดรหัสซับซ้อนในหัวใจอันแสนพิสดาร
กระโจนเข้าไปในพายุความขัดแย้งอันบ้าคลั่ง
เสียงก่นด่าประณาม
สงครามที่สาดใส่กันด้วยกระสุนความคิด
หมายหัวฝั่งตรงข้าม ให้ล้มลงจมกองเลือด
มองหาสีขาวในความมืดดำ
ในอกข้างซ้าย ไม่มีหัวใจสีดำสนิท
ทุกดวงใจไหวกังวานเสียงดนตรี ที่บรรเลงในท่วงทำนองของตัวเอง
นิ่ง – สดับฟัง
แล้วเราจะได้ยินเสียงที่เคลื่อนกอดสอดประสาน
เสียงหัวใจของพวกเขา
ของเรา
ของทุกคน.