คำ : กันย์นรา พิชาพร
ภาพ : สุชาติ ชูลี


โลกเย็นเยียบเงียบเหงาเช้าจรดค่ำ
เรือลอยลำยากหยั่งถึงฝั่งไหม
โรยแรงล้าร่วมฝ่าฟันมหันตภัย
เสียงร่ำไห้ในมืดมนอนธการ

ใจจดจ่อรอหวังถึงฝั่งเช้า
รอฟ้าเทาทอแสงอุ่นอรุณฉาน
กี่มากน้อยรอยตกแตกหล่นแหลกราน
กี่รันทดจดจารสะท้านใจ

เรือชีวิตลอยคว้างกลางท้องน้ำ
คลื่นมหึมาชะตากรรมทำหม่นไหม้
ย่อมอยู่ยากหากอ่อนแอแพ้พิษภัย
พบพลัดพรากจากไปในพริบตา

อึดอัดในเขตขอบของกรอบขัง
รอความหวังรอดอับปาง ทางเทียบท่า
ให้เข็มทิศชี้ถูกทางสว่างชีวา
รอฝนซาคลื่นสงบพบรุ้งงาม

เมฆทะมึนโอบรอบขอบฟ้ากว้าง
การเดินทางย่อมประสบพบขวากหนาม
เข้มแข็งขันวันต่อสู้ทุกผู้นาม
รอโมงยามพบรุ้งวันพรุ่งนี้.