เราต่างเดินทางไปด้วยกัน
แต่ฉันและเธอจะรู้ไหม
ว่าเราเริ่มต้นแต่หนใด
ว่าเราจะไปแห่งไหนกัน

ในอุ่นอ้อมอกแม่ธรณี
แดดพี่ฝนน้องประคองฝัน
เลือดเนื้อเหงื่อน้ำตาฝ่าฟัน
อัศจรรย์แห่งรักถักร้อย

ในโลกกระจิริดจิตวิญญาณ
คืบคลานแก่กล้าแต่ฝาหอย
กี่องคาพยบทบทยอย
คล่ำคล้อยคืนวันอันเปล่าดาย

เลาะลัดตัดดงพงหนาม
เพื่อนยากหากมิถามถึงความหมาย
รูปแรงแสงเงาเพราพราย
ก็เพียงกรวดทรายในรอยเท้า

ไยมัวแต่สร้างทางสายเปลี่ยว
เก็นเกี่ยวแต่โพ้นความหม่นเศร้า
โลกยิ่งกว้างทางยิ่งไกลมิใช่เรา
ย้อนเหย้าคืนเรือนเถิดเพื่อนรัก

แล้วเราจะก้าวสืบเท้ารอย
จากโลกกว้างด่างพร้อยที่ผุหัก
ข้ามพนมพรมแดนหมื่นแสนลักษณ์
โลกภายในมิไกลนักอย่าชักช้า

ศิวกานท์ ปทุมสูตร
จาก: กวีนิพนธ์ “ต่างต้องการความหมายของพื้นที่”
ทุ่งสักอาศรม:จัดพิมพ์