นี้คือโลกสีเทาของเช้าหนึ่ง
นกของความคำนึงบินถึงไหน
บินไปสู่ภูเขาลำเนาไม้
แลเห็นไกลไกลสีไอน้ำ

โลกยามเช้าลำเลียงเสียงลมเช้า
พลิ้วระลอกหยอกเย้าทุกก้าวย่ำ
ผ่านทุ่งนาป่าไร่ไหวลำนำ
มาอบร่ำเริงร้องห้องแสงตะวัน

หรือในเธอเผลอกลับกับที่นอน
สมุดจดบทกลอนยังฟ้อนฝัน
ยังคงค้างฟ้ารอคอยรูปรอยจันทร์
หรือตื่นตาแล้วนั่นพลันปล่อยนก

นกของความคำนึงบินถึงไหน
บินมิถึงซึ่งใดกลับไหวตก
บินมิถึงครึ่งใจกลับไหววก
กลับมาสู่ห้องรกของเรือนร้าง

มาสู่ห้องหมองไหม้ไร้ชีวิต
บานหน้าต่างปิดมิดทุกทิศข้าง
ลมเฝ้าเคาะจากไปอย่างไหวว้าง
แดดเฝ้าคอยจนจางกระทั่งพลบ

นกของความคำนึงบินถึงไหน
ทุกแดนถิ่นบินไปไม่รู้จบ
ฝ่าลมแรงโบยเร้าเงาแดดลบ
ผ่านคืนงามสงบพบรุ่งเช้า

……

บางวรรคตอนจาก

: กวีนิพนธ์”แม่น้ำรำลึก”
โดย : เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์
สำนักพิมพ์ผจญภัย