#On my way
# เรื่องและภาพ : ชูลี สุชาติ


ต้นทาง ๑

ทันทีที่รถจอดสนิท เขาหยิบโทรศัพท์มือถือรีบกดบันทึกภาพตัวเลขที่แผงหน้าปัดบอกระยะทาง ๓,๖๙๑ กิโลเมตร ทั้งไปและกลับมันบอกถึงการเดินทางยาวไกลนับตั้งแต่เคลื่อนรถออกจากบ้าน หลังเฉลิมฉลองปีใหม่ได้ไม่กี่วันและปลายทางไม่ได้กำหนดชัดเจนว่าจะไปไหน อยู่นานเท่าใด ท่ามกลางรายงานข่าวการกลับมาของโรคร้ายที่กำลังก่อตัวอีกครั้งและศูนย์อำนวยการกลางก็ออกแถลงการณ์ยืนยันเชื้อร้ายที่ระบาดอยู่นั้นไม่ถือว่าเป็นการ “ระบาดระลอก ๒” แต่คือ “ระบาดระลอกใหม่” คำบางคำที่ปรับเปลี่ยนรูปแบบก็ทำให้ความหมายแปรเปลี่ยน เขาเอื้อมมือไปขยับร่างและดึงศรีษะของหญิงชราที่ซุกอยู่ซอกประตูด้านข้างให้ตั้งตรง นางสะดุ้งลืมตาโพลงท่าทีตกใจ อาจเป็นเพราะความอ่อนล้าจากการนั่งรถมายาวนาน อายุอานามหลักแปดสิบกว่า รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้อง

“บ้าน จะไปบ้าน”คำ ๆ นี้ยังดังก้องอยู่ในห้วงคำนึง เขาเอนหลังพิงพนักพลางหลับตานึกถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นนับตั้งแต่ขับรถออกจากประตูบ้าน ลืม ยาฉีดกระตุ้นเม็ดเลือดจนต้องย้อนกลับมา เหยียบคันเร่งข้ามผ่านพื้นที่-ที่โรคร้ายกำลังแพร่ระบาด แวะทานอาหารร้านประจำที่จังหวัดเพชรบุรี ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงและการเดินทางครั้งนี้ก็มิอาจคาดเดาได้ว่าจะยังมีโอกาสหน้าอีกหรือไม่ เพราะชีวิตไม่มีอะไรแน่นอน

…ตะวันคล้อยต่ำย่ำสนธยากาลรถแล่นบนถนนเลียบผืนทราย เสียงคลื่นซัดโถมเข้าหาฝั่งขณะที่เขานั่งอยู่ร้านอาหารของรีสอร์ท
“อืมม์ เห็นน้องพาแม่เที่ยวอย่างนี้แล้วพี่อดคิดถึงแม่พี่ไม่ได้ แกเสียไปสองปีกว่าแล้ว” น้องชายเจ้าของรีสอร์ทขยับมานั่งร่วมวงสนทนา
“แกไม่ได้กลับบ้านนานแล้วครับ”เขาตอบ
“ดีแล้วน้อง พาแกไปหาพี่ หาน้อง”ชายเจ้าของรีสอร์ทพูดเสริม
หน้าจอทีวีรายงานจำนวนผู้ติดเชื้อโควิดกำลังลุกลามไปหลายจังหวัดแม้แต่ชุมพร ทว่าในวงสนทนานั้นหามีใครสนใจไม่ ต่างคนต่างถ่ายทอดเรื่องราวประสบการณ์ชีวิต เจ้าของรีสอร์ทเล่าว่า เมื่อประมาณ ๓๐-๔๐ กว่า ปีที่แล้วทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟและภรรยานั้นเป็นโฮสเตสประจำห้องอาหารจีนในโรงแรมหรูชื่อดังย่านสุขุมวิท ส่วนน้องชายจับผลัดจับผลูได้เป็นพนักงานส่วนหน้าของโรงแรมเดียวกัน แน่ละเขาเองก็เพิ่งจะบ่ายเข็มทิศออกมาจากชีวิตคนโรงแรม

…วงสนทนาดำเนินไปจนกระทั่งเที่ยงคืนกว่า…ถึงเวลาแยกย้ายกันเข้านอน

ตะวันฉายแสงอรุณรุ่ง ระลอกคลื่นทะเลโถมซัดหาดทรายขาวทอดยาวสุดตา เรือน้อยโคลงเคลงกลางทะเลลึก เกาะที่ว่ากันว่าเป็นเกาะสัมปทานรังนก…เรียงรายอยู่เบื้องหลัง อีกฟากไม่ไกลมากนักมองเห็นพระตำหนักกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ แว่วเสียงประทัดดังไม่ขาดสาย

….

อ่านตอนต่อไป