On my way : ชูลี สุชาติ


หมุดหมาย

เสียงกรนดังถี่ตามจังหวะหายใจเข้าออก หญิงชรายังคงหลับสบาย ช่างแตกต่างกันเหลือเกินตอนที่นั่งรถจากชุมพรมุ่งหน้าสู่สุราษฏร์ธานี ทุกครั้งที่รถแล่นผ่านแผ่นป้ายบอกระยะทางอีกไม่ช้านานก็จะถึงจุดหมาย แววตาเปี่ยมล้นด้วยความสุข กับรอยยิ้มที่มุมปาก ไม่บ่อยนักที่จะได้เห็นเห็นภาพแบบนี้
“หนมจีน กินหนมจีน”นางเอ่ยขึ้นทีที่เห็นป้ายข้างทางบอกร้านขนมจีนน้ำยาปู แกงใต้ เขามองหน้าปัดบอกเวลา ได้เวลามื้อเที่ยงพอดี ขนมจีนหมดไปสองชามกับขนมจากอีกหนึ่งมัด ถ้าเป็นที่บ้านคงต้องนั่งคะยั้นคะยอให้นางกินให้หมด ต่างตรงบรรยากาศและความสุขที่ล้นออกมา สองแม่ลูกเดินขึ้นรถ ท่ามกลางสายตาของคนในร้าน ด้านหนึ่งอาจชื่น หรืออีกด้านก็คงหวาดระแวงกับทะเบียนรถบอกที่มาจากพื้นที่โซนอันตราย ในยุคแห่งความหวาดระแวง ต่างคนต่างกลัวกับการติดเชื้อโรคร้าย

ถนนสายใหม่แต่หนทางขรุขระ หญิงชรานั่งตัวตรงมืออีกข้างยึดที่จับโหนรถไม่ให้โยกไกวไปกับรถกระเด้งกระดอนบางช่วงที่ล้อตกหลุม เดิมทีเขาตั้งใจว่าจะแวะนมัสการพระบรมธาตุไชยา แต่เสียงดังของข้อความในไลน์ที่เอ่ยถาม เมื่อไหร่จะถึง ซึ่งเขาจำต้องเปลี่ยนแผนการ รถแล่นผ่านพุนพิน นาสาร และเวียงสระ เขาอดขำ ๆ กับภาพในวันวานแว็บแรกที่เห็นหลังคาและตัวอาคารหลังเก่า แม้จะถูกแวดล้อมไปด้วยตึกอาคารใหม่ แต่ไม่ว่าจะเนิ่นนานเพียงใด ณ หลังอาคารเก่าแห่งนั้นครั้งหนึ่ง เขาถูกล้อมไว้ด้วยก๊วนอริ เสื้อสีขาวที่มีตราประทับรองเท้าหลายยี่ห้อ นาทีนั้นในใจมีแต่ความโกรธ เกลียด ชิงชังหากนาทีนี้เขากลับหัวเราะ หึ ๆ อยู่ในลำคอ เสียงโทรศัพท์ปลุกให้เขาตื่นจากภาพเก่า ๆ ปลายสายสอบถามถึงระยะทางอีกไกลแค่ไหน ส่วนหญิงชรายังคงนั่งโหนรถและมองสองฟากถนน นานหลายปีที่เดียวที่นางไม่ได้กลับมาเยี่ยมเยือน นับตั้งแต่เจ็บป่วยด้วยโรคชราจนต้องนอนใส่ท่ออาหารและให้น้ำเกลือร่วมสามเดือนกว่า การมาครั้งนี้ไม่มีเหตุผลอะไรมากไปกว่าได้กลับมาเยี่ยมเยือน พี่ น้อง หลาน ๆ และทบทวนความทรงจำ

เขาแตะสวิตช์คันโยกให้สัญญาณไฟเลี้ยวที่ป้ายถ้ำพรรณรา
“เขาศูนย์”นางชี้นิ้วไปยังเขาสูง
“ใช่เขาศูนย์ ไปนอนนกางเต๊นท์ บนนั้นกันไหม?”
“ไป”นางตอบยิ้ม ๆ
รถเลาะเลี้ยวไปตามโค้งถนน เขาแตะสวิตช์คันโยกให้สัญญาณไฟเลี้ยวซ้าย ก่อนจะเคลื่อนรถสู่บ้านที่มีหลายคนรอคอย บรรดาลูกหลานเร่งรี่เข้ามาช่วยพยุง ในขณะที่เหล่าน้อง ๆ สามีของนางยืนยิ้มต้อนรับ เขายื่นขอบัตรประจำตัวประชาชนกับของหญิงชรา ให้ น้องสาวถ่ายรูปแล้วแจ้งผู้ใหญ่บ้านว่ามีญาติเดินทางมาจากปทุมฯ

“คืนนี้ไปนอนเขาศูนย์กัน” บทสนทนาระหว่างหญิงชรากับหญิงเจ้าของบ้านที่นั่งรออยู่บนที่นอน เธอเป็นอัมพฤกษ์เพราะลื่นล้มขณะเดินอยู่บนเนินสวนยาง
“ได้ เพนอนไหนก็ได้นิเรา”…แล้วเสียงหัวเราะครื้นเครงก็ดังมาเป็นระยะ ๆ

….

อ่านตอนต่อไป