บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

หลับตา
ในสภาวะอารมณ์นิ่งสงบ
ฟังคลื่นลมโถมถั่งสาดซัด
ฟองอากาศลูบไล้ผืนทรายบนชายหาด


บางครั้งความหวังก็นำพา
สู่ขอบฟ้าที่ห่างไกล
เหนื่อยกายและท้อใจ
หยุดพักรอเวลา


ใครบางคนเคยตั้งคำถาม
ถึงห้วงยามแห่งกาลสิ้นสุด
บ้างก็เอ่ยอ้างค้นพบความสุข
จากการอ้อนวอนภาวนา


ครั้นลืมตา
มองเห็นปลายฟ้าและก้อนเมฆ
ฝูงนกเริงร่ายในอากาาศ
หมู่หลบไอแดดร้อนใต้ร่มเงาเรือ


เรือที่เคยออกไล่ล่า
แปลงพวกมันเป็นสินค้า เป็นอาหาร
มันเคยหวาดกลัวกับตาข่าย
ทว่าสายเชือกที่โยงเรือไว้กับชายฝั่ง
คือโมงยามแห่งความปลอดภัย


คือห้วงเวลาได้พักกายหย่อนใจ
ลองหลับตา...
จินตนาการว่าได้หยุดนิ่ง
สูดกลิ่นอายธรรมชาติ
ลืมตามองโลกแห่งความจริง
พื้นที่แห่งความสุขอยู่ที่ใจและความคิด
ในจินตนาการ