บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

ด้วยเหตุผลของการมีอยู่
เพื่อตัวเอง เพื่อคนรอบกาย
ไม่ว่าจะเป็นคนรัก หรือคนชัง
มิอาจแบ่งแยกได้

หยาดเหงื่อ แรงกายและความหวัง
คลื่นทะเล ฝ่าพายุ สู้อุปสรรค
แม้หนทางข้างมืดมนนัก
ในคืนค่ำแผ่นฟ้ามืดสนิด

มองฟากฝั่งเส้นขอบฟ้า
นำเรือฝ่าไปในอนธกาล
แต่เส้นทางนั้นคุ้นชิน
จนไม่เกรงกลัวจะหลงทาง

มีดวงไฟ ส่องสว่าง 
มีเพื่อนรู้ใจร่วมเดินทาง
ไม่เหงา เศร้า เคว้งคว้าง
เพราะทุกการเดินทาง
ล้วนมีคำตอบ
-รอคอย ณ จุดหมาย-