แม่คือความธรรมดา…แต่ความรักทำให้แม่เป็นนิรันดร์

คำ : โบรญา แก้วศิริกานท์[1]

คือหัตถาครองพิภพจบโลกหล้า
กล่าวขานมาเนิ่นนานกาลสมัย
พระคุณแม่สะท้านภพจบแดนไตร
ไฟบรรลัยกัลป์กัปมิดับเลือน

ล้วนแต่กล่าวเกินจริงทุกสิ่งสรรพ
ไม่อาจนับเป็นพระคุณอุ่นเอ่ยเอื้อน
พระคุณแม่เป็นสามัญมิสั่นสะเทือน
จะโยกเคลื่อนย้ายคลอนภพธรใด

ใหญ่ในอกอุ่นในจิตสถิตเท่านั้น
มิเทียบฟ้าเทียมจันทร์ดั่งภูไศล
ตระหนักรู้ตระหนักรักอุ่นอวลไอ
จากเยาว์วัยอิ่มธารรักพิทักษ์ครอง

มอบและให้ก่อและสร้างทางแห่งแม่
เที่ยงและแท้ธรรมดากว่าทุกผอง
จนเติบใหญ่มีชีวิตตามจิตปอง
แม่ยังครองธรรมดาสุดสามัญ

ไร้สำเนียงเสียงเรียกร้องกู่ก้องกลับ
ไม่เคยนับเป็นบุญคุณหนุนคืนสรรพ์
คงเส้นวามอบและให้ทุกคืนวัน
จวบลมนั้นลมสุดท้ายห้วงหายใจ

ดูเอาเถิดไยยกแม่ไว้เหนือฟ้า
เปรียบเทียบค่ามโหฬารกล่าวขานไข
สูงค่ายิ่งทรงค่ายวดจวบภพไตร
เป็นผู้ให้ “แม่เป็น” เช่นธรรมดาชน

ธรรมดาที่มีรักอันเป็นนิจ
ธรรมดาที่ลิขิตชะตาผล
ธรรมดาที่สร้างร่างกำเนิดคน
ธรรมดาที่ผลักดลให้โลกผลิด!!!

พระคุณแม่มิยิ่งใหญ่หาใดเปรียบ
พระคุณแม่เป็นทำเนียบสลักจิต
พระคุณแม่ฝังตรึงอยู่ชั่วนิจ
เป็นธรรมดาที่สถิตรักนิรันดร์

[1] นามปากกา อาจารย์วรรณธิรา วิระวรรณ อาจารย์ประจำภาควิชาภาษาไทย สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กระทรวงวัฒนธรรม