365days๒๔ มิถุนายน ๒๕๖๖
การกลับมาอีกครั้งของบทกวีอันทรงพลัง เพื่อแม่น้ำโขงแห่งอุษาคเนย์
ในค่ำคืนแสนอบอุ่น ชื่นมื่น ในงาน
Poems For Love ดื่มด่ำคำกวี จากกวีหลากหลายรุ่น
ณ สมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย
ความล่มสลายและหายนะ ว่า- มหาพญานาคนั้นลากเลื้อย จนแผ่นดินผุเปื่อยเป็นร่องกว้าง ลดเลี้ยวเชี่ยวกรากสองฟากทาง ขีดเส้นแบ่งขวางต่างชาติพันธุ์ จากโซกตรอกซอกผามาลุ่มราบ ให้มนุษย์ไหว้กราบสะพึงพรั่น เก็บซ่อนความลับอย่างเงียบงัน เป็นนรกและสวรรค์มหิทธา แต่เนิ่นนานกาลไหนใครรู้บ้าง หล่อเลี้ยงสรรค์สร้างเสมอหน้า จีน ลาว เขมร เวียด ไทย เมียนมาร์ สร้างเมือง สร้างสาอารยธรรม แม่น้ำของ ของใครไม่เคยคิด ทุกผิวสีมีสิทธ์ร่วมดื่มด่ำ ลูกหลานของใครได้ว่ายดำ ได้กินน้ำกินปลามาช้านาน สืบเรื่องราวกล่าวขานตำนานเล่า ถึงปลายักษ์เผือกขาวให้กล่าวขาน ว่าลึกล้ำถ้ำปล่องใต้ท้องธาร เป็นเมืองเป็นบ้านของนาคา คือมหานทีสีทันดร ทุกโค้งคุ้งทางจรชะวากผา ล้วนปากน้ำลำเซไหลเร่มา ร่วมถวายบรรณาตลอดทาง จากต้นน้ำกลางสายสู่ปลายน้ำ เส้นเลือดใหญ่คูนค้ำสองฝั่งข้าง ลำมหานทีนี่ของกลาง ใครบังอาจกล่าวอ้างถือสิทธิ์ครอง เพราะมือยาวสาวได้อันร้ายกาจ จึงขวางกั้นขึงพาดแม่น้ำของ ใครสร้างเขื่อนกักกันแบ่งกันจอง
โดยลำพองละโมบโอบธารา จึงมหาพญานาคอันลากเลื้อย ถูกถกปลิ้นเน่าเปื่อยอยู่ตรงหน้า ถลกหนัง ล่อนจ้อนทุเรศตา สิ้นตำนานนาคาเคยเกรียงไกร ใต้เปลวแดดแผดฉายและสายรุ้ง อย่าหวังว่าเรืองรุ่งกลับมาใหม่ เถิดผยองครองยึดตลอดไป แล้วรอวันสิ้นใจไปด้วยกัน เถิด ! รอวันสิ้นใจทุกชาติพันธุ์ ขอบคุณภาพประกอบ #ภาพจาก fb ของ มนตรี อุดมพงษ์ #ร่วมกันเคลื่อนไหวเพื่อแม่น้ำของ
