แค่นั้น

คำ : อัยย์ รินทร์

สิ่งที่ยังคั่งค้างอยู่ภายใน
แม้นเก็บซ่อนไว้แต่บางครั้งก็เผยออกมา
ทุกครั้งที่หลับตา ทุกคราที่หวาดหวั่น
วันคืนเคลื่อนผ่านแต่มิอาจลบเลือน

วัยวันแห่งเยาว์วัยล่วงไปเหมือนอากาศ
สัมผัสได้ รู้สึกถึง เข้าใจในความเปลี่ยนแปลง
หากว่า..มีบางสิ่งซุกซ่อนอยู่ภายใน
ความทรงจำครั้งก่อน ยอกย้อนและย้ำเตือน
เวลาผ่านไป ใจยังติดตรึง
ห้วงยามแห่งความสุข
เราจะข้ามผ่านอารมณ์เหล่านี้ไปได้อย่างไร
ราตรีช่างยาวนานในค่ำคืนโดดเดี่ยวและเปลี่ยวเหงา
โลกวุ่นวาย…สับสนหากใครบางคนนั่งสดับรับฟัง…
เสียงหัวเราะ บทสนทนาสุนทรียภาพแห่งมิตร เคล้าเสียงดนตรี

ไม่มีใครรู้หรอกว่าทำไมจึงดอกไม้บานสะพรั่ง
ไม่มีใครเข้าถึงจิตใจที่มีบาดแผล
ไม่มีใครบิกได้ว่า…พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต
แต่โลกสอนให้รู้สุข-ทุกข์นั้นคือความจริง
ตราบใดตะวันยังฉายแสง
ทุก ๆ เช้าเมื่อตื่นจากภวังค์
ฝันดี-ฝันร้ายเหมือนลมหายใจ
ผ่านเข้ามาแล้วผ่านเลยไป
แค่มีคนที่เข้าใจ
แค่มีใครสักคนจับมือเดินไปด้วยกัน แค่นั้น…ก็เกินพอ