เส้นสายลายโศก

ทำไมเล่าเปล่าเปลี่ยวเดียวดายนัก
เมฆสลักรอยโศกโบกมือให้
ฟ้าหม่นมืดยืดยาวร้าวรานใจ
ทุกข์หมองไหม้ในทรวงดวงชีวา

ทำไมโลกโศกสลดเช้าจรดค่ำ
พรายทะเลเห่มนตร์ดำคล้ำเวหา
ฟังเพลงเศร้าซ้ำซ้ำเรียกน้ำตา
ตายช้าช้าทรมานผ่านวันคืน

ทำไมฟ้าหม่นมัวชั่วชีวิต
ม่านมืดมิดรัตติกาลผ่านขมขื่น
ดึกเดือนดับลับหายเมฆหมายกลืน
ปวดแปลบแอบสะอื้นสุดฝืนทน

ทำไมฟ้าสีเทาเหงาอ้างว้าง
โลกเปลี่ยวร้างทุกซอกมุมทุกหลุมหล่น
มิรู้จบทบท่าวร้าวทุรน
สุดสายปลายถนนผจญกรรม

ทุกเส้นสีปีศาจหลอนปาดป้าย
เป็นเส้นสายลายโศกโลกระส่ำ
ทุกซอกหลืบคืบผ่านการกระทำ
ตกหลุมดำต่ำตมงมงาย

บ้านอ้างว้างวังเวงคลอเพลงเก่า
ทุกฤดูซึมเศร้าช่างเหงาง่าย
ยินเพียงแม่เอื้อเอ็นดูอยู่ข้างกาย
“ไม่สบาย ทานยานะก่อนนอน”