เสียงไม้กวาด

บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

เสียงไม้กวาดก้านมะพร้าวลากไป–มาบนลานพื้นคอนกรีต ใบไม้ ขยะ กองเรียงรายบริเวณวิหาร ไอแดดแผดร้อนตอนบ่ายไม่สามารถทำให้หญิงวัยกลางคน-คนนี้รู้สึกเหนื่อยหรือท้อถอย น่าตาของเธอเป็นอย่างไรไม่อาจรู้ได้ แต่เราต่างพยักหน้าให้กันเชิงทักทาย

“เข้าไปในวิหารได้ค่ะ ไม่ได้ล็อคกุญแจ งับประตูไว้แค่นั้น”เธอคงเห็นผมมีทีท่าจะหันหลังกลับ เป็นเรื่องปกติที่เดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะไปวัดไหน ได้แต่มองดูความโอ่อ่า งดงามจากภายนอก-นอกจากมีงานบุญวันพระ วันเทศกาลถึงจะมีโอกาสได้เข้ากราบไหว้องค์พระประธานในอุโบสถ ผมหันไปขอบคุณเธอแล้วเปิดประตูเข้าไปในวิหารแห่งนั้น

นั่งมองภายวิหารไม่มีรูปภาพจิตกรรมให้เป็นประเด็นดราม่า มีก็แต่พระพุทธรูปหมู่บนฐานชุกชีและความเรียบง่ายบนผนัง ระหว่างนั่งพักร้อน ปล่อยความคิดที่เลื่อนไหลไปกับอารมณ์รู้สึก ขณะที่เสียงไม้กวาดยังคงลากไป-มาบนพื้นบางครั้งก็เงียบหายเพราะเธอหยุดตักใบไม้ใส่ถุงขยะ เคลื่อนตัวไปรอบ ๆ ปฏิมากรรมหุ่นยักษ์เขียว ที่ถอดแบบมาจากหนังฝรั่ง มันคือซูเปอร์มนุษย์ คือฮีโร่ในจินตนาการที่ถูกนำมาสร้างหนัง ก็เหมือนบรรดามนุษย์พันธุ์พิเศษที่สามารถแปลงกาย มีพละกำลังเหนือมนุษย์ปุถุชนทั่วไป นาฑีนี้ผมมองเห็นบางอย่างระหว่างเธอกับไอ้มนุษย์กลายพันธุ์ตัวนั้น ต้องใช้เงินเท่าไหร่เพื่อให้มันได้มายืนแยกฟัน หน้าตาถมึงทึง เบ่งกล้ามเป็นมัด ๆ เพื่อ….ดึงดูดใจให้ญาติโยมมาถ่ายรูปเช็คอิน…

มองจากภายในวิหาร ออกมาที่หญิงสูงวัยรู้สึกแสบตากับความร้อนของแสงแดดที่แผดจ้า ทว่าร่างผอมบางยังเคลื่อนไหวไม่รู้เหน็ดรู้เหนื่อย  เธอ-เพียงแค่เราได้พบ พูดคุยกันเพียงเล็กน้อย หากถ้อยคำไม่กี่คำ ก็ทำให้เห็นถึงความเป็นจริง-ความจริงที่ว่ามีคนมากมายใช้คำพูดเลิศหรู เขียนฝันด้วยน้ำลาย สุดท้ายทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ต่างกับเธอ-ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ธรรมดา มีอาวุธประจำกายไม้กวาด ถุงใส่ขยะเศษใบไม้ บ้านก็ไม่ได้อยู่ในละแวกนี้  วันไหนมีเรี่ยวแรงก็เข้าวัด มาทำบุญกุศลด้วยการ กวาดเศษขยะ ใบไม้ในลานวัด โดยมิได้มีอามิสสินจ้างใด ๆ

“ป้า!ผมขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมครับ?” (อันที่จริงผมแอบถ่ายเธอไว้แล้วจากภายในวิหาร)
“เธอถอดหน้ากากยิ้มให้ ขณะสายตาชำเลืองไปยังไอ้ยักษ์เขียวตัวใหญ่ เชิงสงสัย”ผมยิ้มก่อนจะบอกเธอว่า 

“ป้าขยับ มา กวาดตรงกลางลานหน่อยนะครับ อยากให้เห็นวิหาร เจดีย์รวมทั้งป้าและอาวุธประจำกาย ผมไม่อยากไอ้ยักษ์พันธุ์พิเศษตัวนั้นเข้ามาอยู่ในเฟรม”

…เสียงไม้กวาดก้านมะพร้าวลากไป-มาบนลานพื้นคอนกรีตยังแว่วอยู่ในหู บางทีเสียงนั้นอาจกวาดอะไรบางอย่างที่อัดแน่นอยู่ภายในจิตใจของผม ผ่านรอยยิ้มและดวงตาคู่นั้น…