คำ :จิตประภัสสร
ห้วงยามที่เหล่าพลเมือง
ต่างทักท้วง ทวงถาม คัดค้าน เสนอแนะ
ต่อการบริหารงานเสมือนเครื่องจักรอันชำรุดพร่องของคณะปกครอง
ชาวเมืองบางส่วนเพียรบีบอัดถ้อยคำหลากหลาย
บรรจุลงในกล่องเสียงแห่งปรารถนา
ฝังฝากมากับพลเมืองอาสา
หวังให้ฟันฝ่าส่งต่อสู่หอคอยควบคุม
โดยพึงหลีกเลี่ยงการปะทะกำลัง
จนกระทั่งผู้อาสาได้พบพานกับกลุ่มอำนาจ
ที่ต่างนั่งปักหลักเกาะเก้าอี้โยกลายพราง
อยู่ภายในโถงกระจกโอ่อ่าบนหอคอยงาช้าง
บ้างจับกลุ่มสนทนา บ้างเอนหลัง บ้างงีบหลับ
เบื้องหน้าแท่นหินอันร่ายเวทย์ให้เป็นสิ่งทรงศักดิ์
พร้อมคำสลักสัญญาต่อพลเมือง
“ยินดีรับฟังทุกสรรพเสียง”
แต่ทั้งคณะปกครอง
ไม่มีสักชีวิตที่ชายตาแลมายังผู้ส่งสาร
ไม่มีสักชีวาที่ย่างกรายออกมาแม้เพียงปฏิสันถาร
มีเพียงถ้อยความที่พุ่งผ่านมากระทบโสต
“เจ้าพลเมืองเอ๋ย…มิรู้เลยหรือว่า
ผู้มีอำนาจบนหอคอยแห่งนี้
มิเคยรับฟังเสียงอื่นใด
นอกจาก…เสียงปรารถนาแห่งอัตตาตน”
พลเมืองอาสาก้มมองกล่องเสียงแห่งปรารถนาในมือ
ก่อนจะเงยหน้าจับจ้องไปยังคำสลักสัญญาบนแท่นหิน
ร่วมสังสรรค์ออนไลน์ ร่ายคำบันดาลใจ “ปล่อยของ”
ในวันอาทิตย์ที่ 05 ก.ย. 2564 เวลา 18.00-19.00น.
กิจกรรมจัดผ่าน: Google Meet
Facebooklive : The365days