บันทึกคนหลงทาง : อัยย์รินทร์

ยุคสมัยหนึ่งมนุษย์มีความเชื่อว่าโลกใบนี้แบนราบ

การเดินทางไปสู่สุดขอบฟ้าอาจจะพลัดตกเส้นขอบโลก

แต่ความดื้อรั้นและไม่รีบสรุปตราบใดที่ยังไม่ได้พิสูจน์

จึงเป็นที่มาของการสร้างเรือเพื่อแสวงหาและค้นพบ

หลายพันปีก่อนที่ความเชื่อเรื่องโลกคือสูญกลางจักรวาล

กระทั่งมีการค้นพบจากการประดิษฐิ์กล้องโทรทรรศน์ 

ทดลองสังเกตบันทึกข้อมูลดวงดาว  

ออกสำรวจดินแดนสวรรค์

อีกไม่ช้านานในวันข้างหน้าการเดินทางจากโลก 

สู่ดาวดวงอื่นค้นพบคำตอบในหลุมดำ

เอกภพ–มีจุดกำเนิดจากสิ่งเล็กๆ

ไม่ว่าความยิ่งใหญ่หรือจุดสูงสุดของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง

ย่อมมีจุดหลอมรวมจากอนุภาคจำนวนมาก

สองฟากฝั่งโลกแม้จะห่างไกล 

เรือ…คือสะพานเชื่อมโยงตะวันออกและโลกตะวันตกมาสู่กัน

ดวงดาวคือเข็มทิศสายลมคือใบพัดสู่จุดหมายปลายทาง

และมนุษย์คือตัวแปรที่เคลื่อนไหวไปตามจินตนาการ

ทำลายความเชื่อท้าทายมายาคติด้วยการลงมือ

แผนที่โลกเส้นทางการเดินเรือกระทั่งการค้นพบแผ่นดินใหม่

นำไปสู่…การครอบครองแย่งชิงโลกไม่เคยหยุดนิ่ง

ในขณะที่มนุษย์และสิ่งต่างๆมิได้ยั่งยืนคงทน

เพราะท้ายที่สุดแล้วทุกๆ สรรพสิ่งก็แค่เศษฝุ่นธุลีดิน.