365daysบันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์ บางเช้าที่ไม่มีอะไรให้เร่งร้อน นั่งมองทุก ๆ ความเปลี่ยนแปลงเบื้องหน้า ตะวันทอแสงอ่อน สะท้อนริ้วคลื่นและผืนฟ้า ภาพวิถีชีวิตปลุกเร้าให้ตื่นจากภวังค์ฝัน หวลคำนึงถึงบางถ้อยคำ “ถ้าฉันเก็บเวลาในขวดแก้วได้ สิ่งแรกที่จะทำ... คือสะสมคืนวัน ที่ล่วงเลยมานิรันดร์ เพียงเพื่อส่งมอบมันแก่เธอ ถ้าฉันสามารถทำคืนวันให้เป็นอมตะ หรือเพียงแค่คำพูด จะทำให้ความหวังเป็นความจริงขึ้นมาได้ ฉันจะเก็บทุกโมงยามราวสมบัติล้ำค่า เพื่อมอบแก่เธอ ถ้าฉันมีกล่องสักใบ สำหรับใส่ความหวังและความฝัน ที่ไม่เคยเป็นจริง... กล่องนั้นคงจะว่างเปล่า หากเปี่ยมด้วยควาามทรงจำ ที่เธอได้ตอบสนองต่อฉัน...(เวลาในขวดแก้ว)
เวลาในขวดแก้ว กับไดอารี่ที่บอกเล่าเรื่องราวชีวิต ท้ายที่สุดก็เป็นแค่เพียง บทบันทึก-ชีวิต ในคืนวันแห่งความจริง เราไม่สามารถจะจดจำอะไรได้อีกต่อไป- เพราะทุกสิ่งล้วนถูกกำหนดให้พานพบกับความว่างเปล่า โมงยามแห่งการครุ่นคิด ทบทวน บางสิ่งผ่านไป แต่หลายสิ่งย้อนกลับมาเพื่อตอกย้ำถึงการกระทำ แรงดลใจจากการอ่าน เวลาในขวดแก้วจบ(ประภัสสร เสวิกุล) ภาพบรรยากาศยามเช้าที่เฝ้ามอง ขอบคุณความงาม ความดีและการเปลี่ยนแปลงรายล้อมรอบกาย ส่งผลให้ตระหนักถึงคุณค่าแห่งการมีอยู่ ชีวิตเมื่อเกิดขึ้นแล้ว ก็ต้องดำเนินไปในเส้นทางแห่งความสุขรื่นรมย์.
