เร่งอรุณ

ราตรียังเก็บม่านไม่ทันหมด
ตะวันก็สวมบทมาเร่งไล่
โคมพระจันทร์ดับแล้วซึ่งแสงไฟ
เลิกงานไว-ค้างฟ้าอยู่ท่านั้น

เพื่อเข็มนาฬิกานัยน์ตานก
ง่วงผงกก่อนตื่นตะลึงฝัน
สะบัดปีกสองข้างขึ้นกางพลัน
คืออีกวันควานหาให้พอมื้อ

ให้พอป้อนหย่อนคอให้พอเหยื่อ
ให้พอเชื่อพอวางให้พอถือ
เช้าสงัดลัดหลีกปีกกระพือ
ราตรีรื้อม่านลงพร้อมวันวาน

เพื่อวันนี้แสงอ่อนของเช้าใหม่
เผยใบหน้าหลายใครให้ดิบกร้าน
เหงื่อเม็ดแรกเริ่มหยดรดเนื้องาน
คือสายพานเครื่องจักรเริ่มชักใย

ราตรียังชักม่านคืนไม่หมด
ตะวันดวงทรหดบดตีนไล่
ข้าสูดกลิ่นหมาดเช้าลึกเข้าไป
เพื่อหายใจเป็นฝันนั้นออกมา