คำ: สมเกียรติ​ รักษ์มณี​

มีรัก โลภ โกรธ หลง ในดงมนุษย์
มิสิ้นสุดชาตินี้หรือชาติไหน
ที่ตายแล้วชีพวายก็ตายไป
ที่เกิดใหม่ก็วนเวียนไม่เปลี่ยนแปลง

จึงเป็นไปไม่ได้ให้หยุดโลภ
ห้ามละโมบ ห้ามวิวาท ขยาดแขยง
ห้ามโทสะ ก็โทสะ จะสำแดง
ยังระแวงกันและกันให้หวั่นใจ

ที่เคยมีคนยกยอก็จะหลง
ฤๅจะปลงในทีท่าอัชฌาสัย
แม้ความรักก็ต้องห้ามกันร่ำไป
เพื่อปรุงให้รักก่อไม่ต่อตี

แผ่นดินพุทธ แผ่นดินพรหม แผ่นดินธรรม
แผ่นดินดำน้ำชุ่มก็ควรที่
รวมผืนฟ้า มหาสมุทร สุดปฐพี
เพียง “พอดี” ก็จะได้ในสิ่งควร

นั่นคือคน เป็นคน เต็มค่าคน
ไม่มัวแต่สาละวนตามกระสวน
เรื่องผู้อื่นพินิจเข้มเต็มกระบวน
แล้วก่อกวนให้ร้อนเร่าเพื่อเอาชนะ

ธรรมชาติมนุษย์เราไม่เท่ากัน
จะให้เท่าทุกอย่างนั้นไม่ได้หละ
โลภ โกรธ หลง เลิกรักซิ มิ ได้นะ
แต่โลกจะสวยงามได้ด้วยใจเรา

รู้จักให้รู้จักรับไม่สับสน
รู้จักตนพร้อมสมัครรู้จักเขา
รู้จักเว้น รู้จักว่าง ก็บางเบา
รู้จักเอาใจคนอื่นมาชื่นทรวง

มิให้ละ โลภ โกรธ หลง หรือปลงทั้งหมด
เพียงให้ลดและประวิงสิ่งที่หน่วง
บริสุทธิ์ที่ใจแน่ทั้งแดดวง
ทุกข์ทั้งปวงจะเบาบางทั้งโลกา

ถ้าเราต่างรู้เห็น ความเป็นมนุษย์
ไม่ต้องหยุด โลภ โกรธ หลง ปลงเสน่หา
ขอเพียงทำให้พอดีที่มัชฌิมา
แล้วคำว่า “คนดี” (ก็จะ) อยู่ที่เรา.


๑๙ ธันวาคม ๒๕๖๔
ร่ายคำบันดาลใจ “No.10”