เพลิงลำพอง

ความโกรธคือกาเพลาร้อน
เหมือนกลุ่มเมฆก้อนแสนอ่อนไหว
พุ่งผ่านพวยกาสู่ฟ้าไกล
ผ่านการเผาไหม้จากใจฟืน

ทิ้งคราบเขม่าพร้อมเถ้าถ่าน
ไอร้อนทะยานเกินต้านฝืน
ลวกปากลวกคอลำบากกลืน
ไออุ่นสะอื้นเกินฝืนรอ

ต้องใช้โทสะกี่สิบหน
เผาไหม้ใจตนเดือดล้นหม้อ
จึงได้หยดน้ำงามลออ
ล้างคราบที่ก่อจากไฟกาฬ

อาศัยใจเย็นจึ่งเป็นผล
ไอร้อนสับสนยากพ้นผ่าน
เร่าร้อนโทสะหยุดทะยาน
เกาะจานกระเบื้องปลดเปลื้องร้อน

ขวัญเรือน: ปักษ์หลังเมษายน ๒๕๕๐
จาก: กวีนิพนธ์ “ฝูงนกเหนือวิหาร”