คำและภาพ : เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์

เช้าแสงแดดสีดอกกระดังงา
สมุดปากกาชาหอมพร้อมสรรพ
หยาดน้ำค้างเปล่งประกายกรวดทรายระยับ
ฉันขานรับโพระดกนกกินปลี

ล้วนแล้วแต่มอบให้ไม่ร้องขอ
ทุกกกกอแย้มยิ้มริมบาทวิถี
กระดุมทองมะลิดินต่างยินดี
น้อยนิดนี้อเนกอนันต์ในธันวา

บนผืนดินถิ่นย่านล้วนดาลดล
ใดเล่าที่อดทนเทียมต้นหญ้า
(คือดวงจิตวิญญาณแห่งมารดา)
ให้ดวงตาฉันเผลอเอ่อหยาดน้ำ

ขณะวาดแต่ละเส้นเป็นส่วนหนึ่ง
ของหมู่ผึ้งไม้สวนมวลหญ้าต่ำ
ของมนุษย์ร่วมโลกโศกนาฏกรรม
ต่างโน้มนำให้ไม่หยุดจุดไฟชีวิต...