เที่ยวเมืองเย

บันทึกคนหลงทาง : อัยย์ รินทร์

ในแต่ละวันทุกๆ ขณะลมหายใจมีหลากหลายปัญหาอาจสั่นคลอน สภาพจิตใจ วูบอารมณ์อ่อนไหวและบางครั้งหมดเรี่ยวแรงที่จะยัดยืน  “ศรัทธา” คือพลังขับเคลื่อนไปสู่หนทางแห่งการค้นพบความจริงที่มีอยู่ โลก ทว่าวันใดวันหนึ่งเราอาจต้องโศกเศร้า เสียใจกับการพรากจาก ไม่ต่างกัน…คนแรมรอนเดินทางไปทุกแห่งหน เขา-เธออาจตื่นตา ตื่นใจกับโลกใหม่ที่ได้เห็นและสัมผัสในบางแง่มุมที่อาจขยายอาณาเขตแห่งความรู้  สร้างเครื่อข่ายสัมพันธ์แห่งมิตรภาพจากเพื่อนร่วมทางและคนผ่านไป-ผ่านมา แต่มันต้องแลกด้วยความเหงาและคิดถึงคนห่างไกลในยามที่นั่งจับเจ่าอยู่ลำพัง

เย็นย่ำบ่ายวันนั้นขณะยืนมองเหล่านาง-นายรำก้มลงกราบสรีระสองอดีตเจ้าอาวาสผู้ละสังขารซึ่งประดิษฐิ์สถานอยู่ในโลงมอญ รู้สึกทึ่งกับพลังศรัทธาของพวกเธอเหล่านั้น ไม่ว่าแดดจะร้อน อบอ้าวหรือชุดที่สวมใส่รัดแน่น จนเหงื่อกาฬไหลอาบชุ่มไปทั่วตัว หากแต่เขา-เธอยังคงร่ายรำ เพื่อให้สิ่งที่มีมาแต่โบร่ำโบราณนั้นได้สืบสาน ไม่ปฏิเสธว่ายุคเลื่อนไหลกำลังนำพาเราสู่ความเจริญวัฒนา หากแต่บางเวลาเรากลับโหยหาภาพจำในวันวาร

อนาคตของเมืองเยเป็นอย่างไร? ผมมิอาจรู้ได้ ทว่า ณ ห้วงเวลานั้นสิ่งที่ผมได้เห็น ได้ซึมซาบถึงพลังศรัทธา ที่เริ่มจากสิ่งเล็กๆ ก่อร่างสร้างปราสาท สร้างโลงมอญที่ประดับดาอย่างงามวิจิตร ซึ่งแลกด้วยหยาดเหงื่อ ด้วยสองมี พลังความคิดสร้างสรรค์ของเหล่าสาธุชน เพื่อบอกกล่าวเล่าขานว่ากาลครั้งหนึ่งเคยได้มีโอกาสรวมพลังความสามัคคี คือรอยจำอันทรงคุณค่า ที่อาจพูดได้ว่าผมโชคดีอย่างยิ่งที่มีโอกาสได้แรมรอนผ่านมาบันทึกภาพเหตุการณ์…

ว่ามั้ย! บางทีควรปล่อยให้ภาพได้และบอกเล่าเรื่องราว.