เดียวกัน

๐-แทบไม่คุยกับใครในแต่ละวัน
เส้นเหล่านั้นนำไปที่ใดที่หนึ่ง
โพ้นเทือกเขาแม่น้ำป่าทามบึง
ตามฝูงผึ้งสู่รุ่งทุ่งดอกไม้

ขณะวาดต้นข้าวเห็นเยาว์วัน
เห็นดวงจันทร์ลานดินกลิ่นข้าวใหม่
เปลือยเท้าท่องพื้นถิ่นยินเสียงใจ
ป่าดงไร่จำเรียงด้วยเสียงนก

หิวก็เดินลัดเลาะเสาะลูกไม้
ดื่มน้ำใสน้ำซับ(ราวกับกระจก)
เป่าปี่ซังกังวานไหวในลมวก
เก็บข้าวตกไว้เลี้ยงไก่เป็ดในเล้า

บนผืนหญ้านอนมองเมฆท่องฟ้า
หลากลีลาบางหนักสลักเสลา
ดินและน้ำถูกแต้มแต่งด้วยแสงเงา
วาดเวิ้งเว้าโค้งคุ้งทุ่งสีทอง

จนโพล้เพล้มาถึงจึงย้อนคืน
หอมไฟฟืนฟากทางกลางลมล่อง
เหนือชายคาสายควันวาดครรลอง
ถึงริมคลองเรือนไม้และใครบางคน.