เดินไปด้วยกัน (๒)

บันทึกคนหลงทาง: อัยย์รินทร์

“ไปเดินต่อ เดินไปให้รอบ ผมไม่อยากหันหลังกลับ” เมื่อได้ยินคำยืนยันเช่นนั้น ผมจึงไม่ลังเล ไต่ลงเดินบนแนวโขดหิน ผมพยายามไม่หันกลับมามองสองคู่รักว่าเขาและเธอจะแก้ปัญหากันอย่างไร หญิงสาวลังเลอาจจะเป็นเพราะว่าเธอสวมกระโปรงจึงไม่ค่อยมั่นใจ ในขณะที่เพื่อนผม ขึ้นมายืนอยู่บนสะพาน

“ยื่นมือมาให้พี่สิ ” ถ้อยคำที่ผมรู้สึกประทับใจแว่วผ่านมา ผมหลับตานึกถึงเพลงท่อนหนึ่ง

“ทะเลสีดำ ทำให้ฉันกลัว อาจทำให้เธอ นั้นต้องลำบาก

ไม่เห็นเป็นไร อย่าไปคิดมาก มันคงไม่ยาก เพียงเธอจับมือฉัน 

เธออาจเหน็บหนาวทุกคราวที่เจอะคลื่นลม 

ก็ห่มใจฉันด้วยความอบอุ่นของเธอ 

อาจมองไม่เห็นเส้นของขอบฟ้าไกล 

ยังมีแสงดวงดาวจะคอยนำทางให้เราก้าวไป…”

แล้วผมก็ลืมตามองโลกแห่งความจริง มันเป็นภาพของคู่รักที่พร้อมจะเดินเคียงข้างไปด้วยกัน ไม่ว่าหนทางนั้นจะยากลำบากเพียงใด เป็นภาพเติมเต็มส่วนที่ขาด รอบๆ เกาะแรต มีเกาะเล็กเกาะใหญ่รายรอบ ไกลสุดตา เรือลำน้อยลอยโคลงเคลงอยู่กลางทะเล ผมมองกลับไปยังสะพานขาด ซึ่งไม่ใช่อุปสรรคที่จะขวางกั้น ทว่าบางครั้งอุปสรรคนี่แหละ ที่จะเป็นตัวพิสูจน์ ศรัทธาเชื่อมั่นต่อกันและกัน การเดินทางมาเกาะแรตของผมในครั้งนี้ แม้สองเท้าจะไม่ได้เหยียบย่างบนหาดทรายขาว ไม่มีรีสอร์ทสิ่งอำนวยความสะดวกสบาย 

แต่…สิ่งทดแทนที่บ่งบอกถึงอัตลักษณ์ของคนในชุมชน. 

ขอบคุณคุณยายก้วนที่ยกเชี่ยนหมากให้ผมกินด้วยรอยยิ้มผู้คนในชุมชนที่มีอัธยาศัยแห่งมิตรภาพและ

…ขอบคุณคู่รักคู่นั้นที่บอกอะไรบางอย่าง

“แม้อุปสรรคจะขวางกั้น หากเราเชื่อมั่นมีศรัทธาต่อกันและกัน…ด้วยสองมือที่จับไว้มั่น จะนำพาไปสู่จุดหมาย…ดั่งที่ตั้งใจ”

#เกาะแรต อยู่ห่างจาก ตัวเมืองสุราษฎร์ธานี ประมาณ ๖๐ กิโลเมตร

ตั้งอยู่ในเขตอำเภอดอนสัก บริเวณใกล้ๆจะมี

วัดเขาสุวรรณประดิษฐิ์(วัดหลวงพ่อจ้อย) ที่มีเจดีย์ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขา

ท่านผู้อ่านท่านใดสนใจกิจกรรม เช่าเรือตกหมึก ดูปลาโลมาสีชมพู อาหารทะเลพร้อมกับที่พักโฮมสเตย์.