365daysบันทึกคนหลงทาง: อัยย์ รินทร์
ขณะเดินข้ามสะพานพระราม ๘ เห็นข้อความที่คู่รักคนหนุ่ม-สาวระบายความรู้สึกลงบนราวสะพาน บางคู่ก็นำแม่กุญแจมาคล้องไว้เป็นอนุสรณ์ หมายใจว่าความรักของเขาและเธอจะไม่มีวันพรากจาก เรื่องของ “ความรัก”นั้นยากต่อการสรรหาคำอธิบายเหตุผล เป็นเรื่องของคนสองคนที่ตกอยู่ในห้วงอารมณ์ ความรู้สึก เราทุกคนก็ต้องผ่านจุดนี้ อย่างน้อยสักครั้งหนึ่งในชีวิตที่มีโอกาสกับการได้รักใครสักคนอย่างจริงใจ กระนั้นก็ตามจะมีสักกี่คู่ที่อยู่ยั่งยืนตราบจนไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร กาลเวลาเท่านั้นที่จะให้คำตอบ
เดือนแห่งการเริ่มต้นกำลังจะผ่านพ้นไป ในขณะวันแห่งความรักไม่กี่วันก็จะกลับคืนมาอีกครั้ง สิ่งที่น่าคิดหากเราจะแสดงความรักต่อคนที่เรารักแค่เพียงวันเดียวใน 365 วัน และเมื่อรักไม่สมหวังหรือพรากจากบางทีกุญแจที่คล้องไว้เพื่อแสดงพันธะรัดตรึง ถ้อยคำหวานซาบซึ้ง ก็อาจเป็นเสมือนปลายเข็มทิ่มแทง “คุณเชื่อในโชคชะตาไหม?”
คนเราจะมีโอกาสได้ผ่านเข้ามาในวงเวียนชีวิตของกันและกัน นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกอย่างถูกลิขิตไว้ด้วยสายใยในอดีต ความเป็นจริงก็คือการที่เราจะรักใครสักคนไม่ใช่เรื่องแปลก และการที่จะอกหักรักคุดย่อมเป็นเรื่องธรรมดา แค่ปล่อยให้ต่างคนต่างดำเนินไปด้วยวิถีทางแห่งตน
พื้นที่ว่างแห่งความรักย่อมขึ้นอยู่กับคนสองคนที่จะเติมเต็ม กับสิ่งที่ต่างคนต่างอยากจะแสดงให้เห็นถึงอารมณ์ความรู้สึกที่อยากระบายออกมา ใช่…รักคนหนุ่ม-สาว ถ้าหากคนเราต้องการมีรักที่จริงแท้ แค่มองเงากระจกสะท้อนก็เห็นว่าคนที่ควรรักควรใส่ใจนั้นคือใคร คิดทบทวนถึงความรู้สึกของคนที่มีรักแท้และไม่มีวันลดน้อยลงเลย”รักของพ่อ-แม่”ที่ยั่งยืนยาวนาน บางสิ่งที่ว่าฟ้าลิขิตแค่หยุดคิดสักนิด…คนลิขิตที่แท้จริงนั้นอาจอยู่ในเงาสะท้อนกระจกบานนั้น.
ปล.เขียนบันทึกนี้ หลังจากที่รู้ว่าเพื่อนคนหนึ่งตัดสินใจสังเวยความรักด้วย…การทำร้ายตัวเอง
